Post: #47

Przykro mi, ale kompletnie nie słyszę większości tego, o czym piszesz.
Ciekawe, że traktujesz Airportman jako intro bo dla mnie to akurat sam w sobie jeden z najmocniejszych fragmentów płyty (może dlatego, że 1. w kolejności) - faktycznie słychać tu coś innego niż zwykle u R.E.M. Słychać tu dużo napięcia, sposób, w jaki kompozycja i sprawy brzmieniowe się tu przenikają - to wibrowanie, punktowane klawiszami - kojarzy się z bardziej ambientową i IDMową elektroniką. Niestety minus jest taki, że utwór się kończy po 4 minutach... i to tyle, utwór ani się nie rozwinął, ani do niczego nie wprowadził, a tylko stał w miejscu. "Lotus" brzmi raczej jak kolejny singiel z "Reveal" tylko z "dziwnym" wokalem, a z czasami IRS nie ma nic wspólnego - ani tu dżanglujących gitar, ani nie ta rytmika, a wokale są wysunięte na 1. plan bardziej niż w przeciętnej produkcji pop. To zresztą mój ulubieniec z płyty, ponieważ jest bardzo wyrazisty i jak większości płyty nie pamiętam pomimo wielokrotnych powtórek, tak ten pamiętałem od 1. usłyszenia. "Walk Unafraid" może byłoby stadionowym killerem, gdyby kompletnie przearanżować ten kawałek - w obecnej postaci to jest straszny smęt.
A większość płyty jest po prostu nudna - właśnie brakuje tym kawałkom wyrazistości, naprawdę fajnych partii instrumentalnych (pomimo iż słychać wiele różnych instrumentów), dobrych melodii (co u R.E.M. rzadko bywało problemem), wiele jest za długa - w takim "Falls To Climb" zupełnie nic się przez te 5 minut nie dzieje, utwór jak się kończy tak się zaczyna.
Gdyby zamienić kolejność wydawania "Out of Time" i "Up", to pierwsze stałoby się kultowym powrotem do formy zawierającym największy przebój zespołu, a drugie dziwacznym eksperymentem, kompletnie zapomnianym pomiędzy przebojowymi "Green" i "Automatic...".