CAGE THE ELEPHANT - BLACK MADONNA

Nie wiem jak to jest możliwe, ale bardzo popularny zespół, który jest już teraz maga gwiazdą za oceanem na alternatywnej i rockowej scenie, u nas i ogólnie w Europie jakoś cienko przędzie. Cage the Elephant właśnie dostali swoją kolejną nagrodę Grammy, a ich kolejne single lądują na szczycie rockowych list w Stanach. Moje zdziwienie jest jeszcze większe kiedy słucham sobie kolejnych przebojów zespołu i nowy singiel „Black Madonna” jest tego najlepszym możliwym przykładem. Ta piosenka porywa i wkręca od pierwszego przesłuchania. Przyjemna i chwytliwa melodia łączy się tutaj z doskonałym tekstem, który prowadzi do ultra przebojowego refrenu, a wszystko to jest zrobione z niesłychanym smakiem i wyczuciem. Matt Shultz porusza tu osobiste tematy rozstania i dorastania do związku w bardzo delikatny, ale zarazem sugestywny sposób. Natomiast od strony aranżacji i realizacji studyjnej to absolutny majstersztyk. Piosenka jest idealnie wyważona pod względem rockowej energii i nazwijmy to radiowej przyjazności.


TAME IMPALA - LOST IN YESTERDAY

Nowy album Tame Impala „The Slow Rush” budzi skrajne emocje od zachwytów po zarzuty o pójście w stronę komercji i efekciarskiego synh-popu. Godząc te dwie skrajne racje mogę powiedzieć, że zgadzam się z każdym ze stwierdzeń, ale czy naprawdę Kevin Parker musi kogokolwiek słuchać? On po prostu robi co chce. Jest w stanie odnaleźć się w każdej formie, a „Lost in Yesterday” to tak naprawdę dosyć klasyczne nagranie w odniesieniu do dorobku zespołu, które zawiera w sobie jakiś pierwiastek „The Moment” z poprzedniego albumu, wybrzmiewa tu również echo stoner rokowego „Elephant” z jeszcze wcześniejszego wydawnictwa „Lonerism”. Na końcu zaś okazuje się, że takie lżejsze podejście do instrumentarium i aranżacji jest w stanie z dosyć przewidywalnej piosenki zrobić przebój, który oczywiście nie może stanąć w szranki z „The Less I Know the Better”, ale już klimat i energie tamtej piosenki dosyć poprawnie oddaje. Wracając do początku myślę, że odrobina dobrze przemyślanego synh-popowego zaciągu nikomu nie zaszkodzi, bo i tak melancholijność głosu Parkera jest raczej normą, a to tworzy całkiem interesującą mieszankę.