Post: #38

60. Grzegorz Miecugow



Siostro basen siostro tlen, zaraz wraca Marek N.
Najlepszy druh zastępowy w dziejach Lp3, z tego co się orientuję to nie tylko moim zdaniem (choć w sumie poprowadził tylko 9 wydań).
Gdy już w Trójce nie pracował, to często się pojawiał przy okazji licznych wtedy jubileuszy i świetnie się słuchało jego anegdot.
Poza radiem był też prezenterem i wydawcą "Wiadomości" w TVP, potem prowadził też "Fakty" w TVN.
Miewał wpadki, bo taki "Big Brother" jest sporą rysą...
"Szkła kontaktowego" nigdy nie oglądałem, nie miałem wtedy dostępu,
26 sierpnia 2017, moje pierwsze letnie wejście na Kasprowy Wierch. Bateria w telefonie słaba, internet włączałem tylko na chwilę, dwa razy przy dłuższych postojach. Za pierwszym razem - Adam Wójcik nie żyje. Za drugim razem, już na szczycie, siedząc oparty o słupek graniczny - nie żyje Grzegorz Miecugow...


59. Janusz Głowacki



"Przyszłem, czyli jak pisałem scenariusz o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy" - to chyba moja ulubiona pozycja z jego nazwiskiem (nie wiedziałem, że był też scenarzystą "Zimnej wojny"). Na półce mam też "Antygonę w Nowym Jorku" i "Z głowy".

"Bezsenność w czasie karnawału" czytana jakiś czas temu w Trójce przed południem przez Piotra Fronczewskiego to był jeden z ostatnich momentów, gdy rzucałem wszystko i robiłem sobie przerwę na radio. Tak, tęsknię za dawnym radiem...

Przedostatni przedstawiciel świata literatury w tym zestawieniu.
Świeżej noblistki tu nie będzie, nigdy nie podeszła mi.
Kiedyś próbowałem coś od niej czytać, ale nie skończyłem. Może nadrobię.
(Nie. Nie jestem ministrem kultury).


58. Stanisław Tym



Był czas, że czytanie "Polityki" zaczynałem od końca, czyli od jego felietonu. Teraz bywa, że czytam tam tylko felietony (bo ogólnie wszystko co z związane z polityką strasznie mi zbrzydło).

"Rozmowy kontrolowane" to już początek tego 30-lecia, moim zdaniem dorównujące "Misiowi". Bo nad "Rysiem" lepiej spuścić zasłonę milczenia, tragiczna i zupełnie niepotrzebna kontynuacja.

"Mamuta tu mam" czyli zbiór jego felietonów z autografem i dedykacją od autora to jedna z najcenniejszych rzeczy, jakie mam.

W moim odczuciu największą rzeczą, jaką stworzył jest sztuka "Rozmowy przy wycinanie lasu" (napisana w 1975, zrealizowana dla Teatru Telewizji w 1998). Kilka dni temu z powodu śmierci nieodżałowanego Jana Kobuszewskiego przypomniałem sobie to dzieło i trudno zrozumieć, dlaczego w powszechnej świadomosci nie osiągnęło statusu "Misia".






57. Tomasz Beksiński



Nie mam na półce grubszej cegły od "Portretu prawdziwego" autorstwa Wiesława Weissa, i w taki portret Tomka chcę wierzyć.
Nie pamiętam informacji o jego śmierci, nie wiem kiedy ją podano. Kojarzyłem go przede wszystkim z napisów końcowych "Latającego cyrku Monty Pythona" i z "Tylko rocka".
Pamiętam za to dokładnie, jak przy pierwszej rocznicy śmierci powtarzano w Trójce jego ostatnią audycję, a ja słuchałem jej na swojej nowiutkiej, pierwszej w życiu wieży Hi Fi Samsung, otrzymanej pod choinkę w roku 2000 (starszemu bratu służy do dziś, oddałem mu ją gdy szedłem na studia i już u niego została).
A potem było liceum, kasety z nagraniami jego audycji krążyły, internet raczkował, a strona która była głównym źródłem informacji o nim przetrwała do dziś, w formie niezmienionej, tak kiedyś wyglądał Internet.
http://www.krypta.whad.pl/html/index.htm

Narodziło się coś w rodzaju kultu, kult czasami bywa niebezpieczny. Znam człowieka, który mocno sfiksował i podobno do dziś się nie udało mu się odkręcić.. .

Obsypany wszelkimi nagrodami film ukazywał Tomasza w strasznym świetle, książka Grzebałkowskiej też w nie najlepszym.
Nie chodzi o stawianie pomnika, ale zwykłą, ludzką uczciwość.
Gdy Tomasza nie było już wśród żywych, to co robił wcześniej nadal mocno oddziaływało, kształtowało wrażliwość, nie tylko muzyczną.
Regularne powracanie do jego archiwalnych audycji jest wspaniałym wehikulem czasu...

Będąc deszczowym początkiem maja pierwszy raz od nastu lat w Bieszczadach nie wyobrażałem sobie, by wracając nie zatrzymać się na chwilę na cmentarzu w Sanoku...

Pierwsza para ojciec - syn.
Nie ostatnia.


56. Grzegorz Ciechowski



Największe postaci polskiej muzyki (Niemen, Grechuta, Nalepa) w nowych czasach nie potrafili lub nie chcieli się odnaleźć.
Ciechowski był z innego pokolenia i choć żył z nich w tym okresie najkrócej, to odbił swoje wielkie piętno.
Nie tylko jako twórca, także jako producent i mentor (Steczkowska, Kowalska, Kayah, Groniec, Rozynek, muzyka do "Wiedźmina").
Wyprzedzał czasy, nagrywając płytę folkową kilka lat przed modą na taką muzykę.
A "Siódma pieczęć" to po latach najbliższa mi płyta Republiki.

Pamiętam dokładnie tamto sobotnie przedpołudnie 22 grudnia, śnieg, mróz, ubieranie choinki przy Markomanii...


W tej odsłonie 4 już nieżyjących. Dokładnie tyle samo pozostaje do końca topu.