Post: #34

70. Jan Miodek



Przez 20 lat nieprzerwanie z wielką pasją propagował język polski. Z niebywałym ciepłem, z niepodrabialną gestykulacją i mimiką.
Twórca i prezenter programu "Ojczyzna polszczyzna" (1987–2007), potem był jeszcze "Słownik polsko@polski", ale tego już nie pamiętam.
W roku 2000 Jan Miodek zajął czwarte miejsce w zorganizowanym przez pismo "Polityka" plebiscycie na najwybitniejsze postaci telewizji XX wieku.


Zajebiście? To słowo jest obrzydliwe i pochodzi od paskudnego czasownika na „jot”. Dostaję gęsiej skórki! I to już nawet nie o to chodzi, że mamy przyzwolenie społeczne na jego używanie i wszyscy wymawiają je z uśmiechem, jakby nie wiedzieli, od jakiego wyrazu pochodzi! To słowo jest tak obrzydliwe fonetycznie, że nawet gdyby znaczyło aksamitny, to bym go nienawidził!


69. Maciej Orłoś



Kolejny miły pan z okienka. Niby tylko tyle, ale żeby się przekonać jak ważne było to co robił, musiało się skończyć.
Przez ćwierć wieku (1991 - 2016) niemal codzienny gość w niemal każdym domu punktualnie o 17.00 (chyba, że skakał Małysz, to wtedy w przerwie konkursu).
Dynamicznie, z humorem, z zawsze celną pointą.
Poza najważniejszymi informacjami podawanymi w (przysłowiowym już) teleekspresowym skrócie bylo też mnóstwo nie mniej ważnych ciekawostek, o których nie dało się usłyszeć nigdzie indziej.
Bardzo łatwo jest mówić o tym, że największą wartością w życiu jest to, bo co rano móc bez obrzydzenia spojrzeć w lustro.
I jego chyba najbardziej szanuję właśnie za to, że to nie tylko piękne słowa...


W Wiadomościach TVP jest nowy szef. Obejrzałem właśnie fragment programu – o Trybunale Konstytucyjnym i Sądzie Najwyższym. To był prawdziwy thriller – podróż do przeszłości. Ten materiał był w 100% w stylu Dziennika Telewizyjnego: nagonka na konkretną osobę, poniżanie jej, oskarżanie etc. z użyciem wypowiedzi kilku osób, ale tylko z jednej strony. Druga strona – ta oskarżana – nie dostała szansy w tym materiale… Długo pracowałem w TVP, za czasów rożnych ekip i różnie bywało, ale nie przyszło mi do głowy, ze kiedykolwiek w wolnej Polsce w telewizji publicznej zobaczę tak beznadziejną, ordynarną propagandę.


68. Euzebiusz Smolarek



Ebi Smolarek, jak 20 lat temu jego ojciec...
Za ten jeden moment, za ten jeden mecz dozgonne miejsce w sercu. Bo choć było kilka innych, to gdy mówisz Ebi, to myślisz Portugalia. (Choć Jan Tomaszewski do dziś utrzymuje, że to nie Leo i jego chłopcy rozpracowali Portugalczyków, lecz noc przed meczem zrobiły to katowickie prostytutki...)
Nigdy nie zrozumiem, dlaczego tak szybko zgasł, przecież Euro 2012 to powinien być jego turniej... A on już wtedy odcinał kupony w naszej ekstraklasie.
Mimo wszystko wierzę, że doczekam dnia, gdy Mess Smolarek przedłuży tę sztafetę pokoleń i kiedyś też pogrąży Portugalię...

67. Piotr Bukartyk



Uwielbiam jego sposób prowadzenia narracji w piosenkach.
Opowiada w nich historie tak jak ja bym to robił, gdybym potrafił.
Z humorem, często gorzkim i czarnym, z zawsze celną pointą.
A rzeczy pisane na kolanie do porannej audycji Wojciecha Manna bywają perełkami.
Bardzo lubiłem jego autorską audycję "Ładne kwiatki", szczególnie mocno utkwiło mi w pamięci zmiażdzenie ogłupiającego tekstu piosenki z reklamy czekoladek Merci.


66. Piotr Pustelnik



Dobry himalaista to żywy himalaista. Te słowa przypisywane są Pustelnikowi, idealnie oddają jego podejście do wspinaczki.
Trzeci Polak po Kukuczce i Wielickim, który zdobył wszystkie ośmiotysięczniki, choć zajęło mu to aż to 20 lat.
Kilka razy ratował ludzkie życie na ośmiotysięcznikach. W 2006 r., wraz z Piotrem Morawskim, zrezygnował z ataku szczytowego na Annapurnę, by pomóc choremu i niewidzącemu Tybetańczykowi.
Jego autobiografia jest chyba moją ulubioną książką o górach w ogóle.

Nie ukończył swojego pierwszego kursu wspinaczki skałkowej. Instruktor uznał, że Pustelnik nie nadaje się do wspinaczki.

„Kiedyś ktoś mnie zapytał: „Dlaczego chodzisz po górach?”. Odpowiedziałem, że ludzi można podzielić na dwa rodzaje:
Na tych, którym tej pasji nie trzeba tłumaczyć i na tych, którym się jej nie wytłumaczy”