Post: #32

75. Marek Wałkuski



Przez kilka lat z tym człowiekiem zaczynałem każdy dzień, i głównie dzięki niemu czyniłem to z ochotą.
Humor, błyskotliwość, wdzięk - uosabiał wszystko, co było najlepszego w dawnej Trójce.
Do dziś jego piątkowe popołudniowe łączenie jest jednym z nielicznych powodów, dla których włączam jeszcze czasami radio.

Bohater jednego z najdziwniejszych snów w moim życiu, gdy razem ze swoim kotem zorganizowaliśmy napad na budkę z warzywami, gdzie jak się potem okazało pracował Wałkuski i gdy zorientował się, że to jest napad to swoim radiowym głosem kazał nam spierd..., co uczyniliśmy.


74. Michał Pol



Pasjonat. Który po prostu nim jest, nie musi na każdym kroku się nim nazywać, nerwowo rozglądając się wokół po każdym wypowiedzianym słowie w oczekiwaniu na poklask. I nie musi każdej swojej aktywności tytułować słowem "prawda".
Prawdopodobnie pierwszy człowiek, który jest jednocześnie kudłaty i łysy.
Na pewno pierwszy z dziennikarzy sportowych, który tak mocno poszedł w internet, a zarazem jeden z niewielu, który się w tych nowych technologiach i formach przekazu nie tylko świetnie się odnalazł, ale też nigdy nie pogubił.
Zawsze merytoryka przedkładana ponad klikalność, nigdy nie poszedł po bandzie, nigdy nie powiedział bądź napisał niczego na siłę kontrowersyjnego, pod "lajki i suby".
Tym bardziej trudno zrozumieć, że gdy miłościwie nam panującego selekcjonerowi po remisie z Portugalią przepaliły się zwoje, to właśnie tego na wskroś sympatycznego redaktora wybrał na cel swojego kuriozalnego ataku...


73. Ryszard Wolbach



Harlem to zawsze był taki "mój" zespół.
Niby obecny w ówczesnym mainstreamie, w latach świetności grany w Trójce, z teledyskami w Muzycznej Jedynce, ale jednak właśnie "mój".
Takie wymieszanie amerykańskiego southern-rocka z polską, swojską duszą.
Z liderem, który świetnie się w tej roli sprawdzał, choć chętnie i z dobrym skutkiem dzielił się wokalami z gośćmi (Cugowski, Balcar, Łobaszewska).
Płyty wydawali z rzadka, pewnie dlatego wszystkie były dobre.
Tym trudniej zrozumieć, że nagle jego drogi z zespołem się rozeszły...
Wolbach dzisiaj żyje sobie po cichu, a zespół funkcjonuje dalej jako jakaś karykatura... i szkoda, ze to nie jest ostatnia okazja do napisania takich słów w tym topie.

(Wiem, że jest też liderem countrowego Babsztyla, ale tej działalności nie zawdzięcza obecności w tym zestawieniu)

72. Kamil Glik



Opoka, swój chłop - gdyby grać w skojarzenia, to były moje pierwsze dwa.
Charakter to podstawa, wszędzie. Charakterem na boisku można zniwelować wszystkie inne braki i zajść bardzo daleko, akurat on jest tego najlepszym przykładem.
Nie śmieszkuje, nie robi głupkowatych min do kamer, po prostu robi swoje.
Stał się legendą w Torino, robi swoje w Monaco (choć chyba jemu też powinien objawić się we śnie Wałkuski i dosadnie wytłumaczyć mu, że chyba już czas z tego podatkowego raju wiadomo co robić).
Ale przede wszystkim trzyma tyły w kadrze od lat. Nie wiem, czy w ostatnim 30-leciu był w Polsce lepszy stoper, do tego mający smykałkę do goli (czasami niestety też do własnej bramki).
Nie zapomina, skąd jest. Za swoje pieniądze wybudował Orlika na osiedlu w Jastrzębiu, gdzie się wychował - by jego potencjalni następcy mieli łatwiej.
Do dziś w każdym meczu gra w ochraniaczach z herbem Piasta Gliwice.

71. Jerzy Styczyński



Mistrz gitary i wspaniałych solówek, podczas których wyraźnie czuć, że struny to zwierciadło jego duszy.
W książce Jana Skaradzińskiego o Ryśku Riedlu jest taki mało znaczący fragment, który mi bardzo mocno został w głowie. Styczyński przez lata trzymał się z Riedlem najbliżej ze wszystkich członków Dżemu, świetnie się rozumieli, spędzali razem dużo czasu. Kiedyś Riedel puścił mu solówkę z "Memento z banalnym tryptykiem" SBB z komentarzem, że "właśnie o to chodzi w muzyce". Pewnie dlatego tak dobrze to pamiętam, gdyż książkę czytałem pod koniec lat 90-tych i kilka lat musiałem czekać na możliwość usłyszenia tej pieśni SBB i tej solówki, nie zawsze wszystko było tak proste jak teraz.
Jak widać, Styczyński okazał się bardzo pojętnym uczniem Apostolisa Antymosa.
Dziś sam jest nauczycielem dla młodszych, obecny gościnnie na płytach Cree czy Harlemu, często wspomagający młodych wykonawców na koncertach.
Kiedyś miałem okazję być na kameralnym koncercie na trzy gitary akustyczne (grał z Sebastianem Riedlem i Bartkiem Miarką) i tam wtedy w pełni zobaczyłem i doceniłem jego kunszt.