Post: #27

80. Hubert Dobaczewski



Ostatnio znów zacząłem trochę więcej przebywać z młodymi ludźmi (Boże... jak to brzmi) i zrozumiałem, jak ważną postacią jest dla tych nielicznych przedstawicieli tego pokolenia, którym nie jest jeszcze wszystko jedno.
Ja rozjechałem się z Lao Che muzycznie od czasów "Gospel", żaden z następnych albumów nie był dla mnie w całości do przełknięcia - jednak pojedyncze, wielkie strzały zdarzały się na każdej z nich i nie chodzi tylko o niezmiennie znakomitą warstwę tekstową (Sam O'tnosc, Idzie wiatr, Dym, Bajka o misiu, Sen A'la tren).
Co by nie robił później i wcześniej, to już za samo "Powstanie Warszawskie" miejsce tutaj należy mu się bezdyskusyjnie. Nie chcę nawet wyobrażać sobie, co dzieje się z człowiekiem tworzącym i nagrywającym taką rzecz...






79. Grzegorz Turnau



Największy współczesny krakowski bard, symbol tego miasta, kawa na Brackiej smakuje magicznie.
Wspaniały sukcesor tradycji Piwnicy pod Baranami, połączył w swej twórczości niezwykły liryzm z dyskretnym humorem.
Świetne teledyski z Muzycznej Jedynki to jedne z pierwszych ruchomych muzycznych wspomnień z dzieciństwa.
Dziś nieco na uboczu, ale taki już los prawdziwych artystów w tych niełatwych czasach.





78. Artur Partyka



Bardzo dziwne są losy polskich sportowców nie będących piłkarzami w tym topie. (7:12, tak wygląda proporcja sportowców do kopaczy).
Cieszyłem się ze wszystkich polskich medali, chcę żeby to było jasne, jednak zaskakująco wielu naszych słynnych multimedalistów będzie tutaj się nieobecnych, pomimo obiektywnych sukcesów.
Artur Partyka to człowiek, którego lubiłem od zawsze i nie potrafię logicznie wytłumaczyć, dlaczego (może nieprzespana noc podczas igrzysk w Atlancie?).
Człowiek, który nigdy nie wygrał złota na poważnej imprezie, ale też przyszło mu skakać przez poprzeczkę w czasach najlepszego gościa w historii.
Miał to coś, dzięki czemu nie dało się go nie lubić.
Uśmiech, humor, błyskotliwyść nie tylko na bieżni, nie potrafiłem go nie lubić.
Czyli to coś, czego nie miało wielu bardziej utytułowanych od niego.

77. Krzysztof Materna



Genialna Siostra Irena, znakomity współprowadzący MdM - ten program pamiętam świetnie, legendarny "Za chwilę dalszy ciag programu" poznawałem dopiero po latach. Niebywałe i niestety trochę smutne, jak tamte skecze nic nie straciły na aktualności w dzisiejszych czasach...
Wspólnie z Panem Wojciechem byli nie tylko wnikliwymi obserwatorami współczesnych im czasów, ale też prorokami (sami pewnie nie zdawali sobie z tego sprawy).
Szkoda, że mimo kilku prób temu duetowi w nowszych czasach nie udało się odnieść sukcesu w telewizji - widocznie teraz taki humor nikomu już tam nie jest potrzebny.





76. Olaf Lubaszenko



Genialna kreacja w "Krótkim filmie o miłości to końcówka poprzedniego ustroju, w ostatnim 30-leciu dla mnie zdecydowanie najlepszy był w "Zabić Sekala", bardzo niedocenionym filmie.
Świetny też jako ubek w "Tam i z powrotem", z bardziej nieoczywistych rzeczy doskonale pamiętam go też z "Mojej Angeliki".
Na pewno lepszy aktor niż reżyser, co nie znaczy że po drugiej stronie kamery sobie nie radzi. Kiedyś nie podobały mi się jego najsłynniejsze filmy, po latach patrzę jednak na to inaczej i zaliczam "Poranek Kojota" czy "Chłopaki nie płaczą" do filmów w swojej kategorii wybitnych. Bo fajnie od czasu do czasu wrócić do czasów, gdy wulgaryzmy w kinie nie były przerywnikami jak u Vegi, ale niosły ze sobą jakąś treść.