Post: #21

90. Bartłomiej Topa



Nie przylgnęła do niego łatka Zenka Pereszczaki, wybrnął z tego i świetnie rozwinął swój talent.
"Dom zły", "Drogówka", "Wesele" - czyli trzy swoje najlepsze role zagrał u Smarzowskiego.
Nawet z epizodu potrafił zrobić perełkę (kościelny w "Białej sukience").
Ostatnio nieco zniknął z radarów, przynajmniej dla mnie.
Z rzeczy z jego udziałem tylko "Watahę" mam w planach nadrobić, do reszty mnie nie ciągnie.
Mimo wszystko z pokolenia, które pamiętam jako młode to jeden z moich ulubionych aktorów.

89. Artur Andrus



Drugi w tym zestawieniu urodzony w Sanoku.
Być może najbardziej kontrowersyjna postać w tym topie, takie przynajmniej budzi reakcje wśród listowych purystów na wiadomym forum.
Dla mnie w pierwszej kolejności znakomity radiowiec, w drugiej - świetny konferansjer, a dopiero w trzeciej - bardzo dobry kabareciarz.
Szkoda, że musiał zniknąć z radia, dzisiaj odruchowo zmieniam stację w samochodzie gdy zaczyna się "Powtórka z rozrywki", a dawniej się to nie zdarzało.
Świetnie prowadził rozmowy, zawsze na wszystko miał pointę lub chociaż wiersz.
Oby jeszcze kiedyś mógł wrócić do domu.






88. Piotr Kosiński



Drugi człowiek Trójki w tym zestawieniu.
Dziś trudno w to uwierzyć, ale zaczynał w RMF FM,
Rock Malowany Fantazją, niestety nie pamiętam tego...
Potem nocne audycje na zmianę z Tomkiem Beksińskim, potem już ciągnął te sanki sam...
Sporo nocy nieprzespanych z piątku na sobotę, a podsumowania roczne to była świętość i obowiązek.
Generalnie prawie wszystko, co ciekawego działo się w świecie rocka progresywnego sprowadza się do jego osoby.
Książki wydawane w RockSerwisie, festiwal InoRock, teraz świetne radio internetowe, którego wprawdzie słucham incydentalnie, ale z dużą radością.
Człowiek niezmiennie zarażający pasją.


87. Andrzej Juskowiak



Dzisiejsza młodzież, która jest rozwydrzona posiadaniem trzech napastników strzelających łącznie przez sezon w Europie ponad 90 goli nigdy nie zrozumie, czym było śledzenie dwadzieścia lat temu Bundesligi i podświetlane na zielono nazwisko Juskowiak w telegazecie.
Cóż to był za wynik, 9 goli w rundzie jesiennej dla Wolfsburga...
Przez nieciekawe dla naszej piłki lata 90-te był iskrą nadziei, że jeszcze kiedyś przyjdą lepsze czasy.
Król strzelców z Barcelony, wiadomo.
Świetny w kadrze rok 1995, gol z Francją na Parc des Princes, pierwsza moja w życiu nieprzespana noc, gdy w Brazyli z mistrzami świata strzelił między nogami Aldaira... Gdyby wtedy tak jak dziś dostępne były koszulki reprezentacji to na pewno grałbym na podwórku z Juskowiakiem na plecach, kolana i tak miałem poździerane naśladując jego cieszynki (na szczęście dla moich kolan rzadko trafiałem).
Później kilka fajnych momentów za Wójcika, a potem...

Boże, jak ja marzyłem by on się wkomponował w kadrę Engela... niestrzelony karny z Ukrainą którego nikt nie widział, poprzeczka z Walią...
I ostatni mecz w kadrze, też z Walią, w Cardiff, na który wyprowadził zespół jako kapitan...
Szkoda wielka, że wtedy się nie przełamał i licznik zatrzymał się na 13 golach (gdy z Izraelem wyrównał ten wynik Grosicki, to poczułem jakiś taki niesmak...)

Szkoda, że za bardzo nie potrafi znaleźć na siebie pomysłu po karierze, nie przekonuje ani jako ekspert, ani komentator...

86. Jerzy Engel



Mesjasz.
Człowiek znikąd, bez sukcesów dostaje reprezentację (jasne, wcześniej była Polonia Warszawa, ale tam nie był trenerem, przynajmniej formalnie).
Początek tragiczny, nawet Kazik rapował o minutach bez gola.
Nie było widać nadziei, żadnej.
Pierwszy raz wtedy obraziłem się na reprezentację.
Pewnie gdyby mecz z Ukrainą było można obejrzeć w telewizji, to bym tego nie zrobił.

I nagle kosmos.
Goście, których wcześniej nikt nie posądzałby o umiejętności do gry na poziomie reprezentacji (bracie Żewłakow, Karwan, Kryszałowicz, Krzynówek) stworzyli kapitalny zespół i rozbili grupę, jako pierwsi w Europie awansując na mundial.
Po 16 latach...

Pamiętam doskonale ten dzień, pamiętam każdy mecz, nawet jeśli słuchałem w radiu, bo mecze wyjazdowe pokazywała Wizja Sport.
I to szaleństwo przed mundialem, pierwszym w życiu, jedziemy po Puchar Świata.
Nie wyszło, trudno. Za mecz z Portugalią nie można mieć pretensji, trzeba było się otworzyć, przynajmniej zaryzykowali. Potem świetny mecz o honor, kiedyś wygrywając mecz o honor nie tracilo się honoru...
Szkoda, źe nigdy nie dostał drugiej szansy, pewnie nie popelniłby tych samych błędów.

Nikt nie był tak blisko wyważenia dla Wisły upragnionych bram Ligi Mistrzów, wydawało się że jego magia znów zadziała...

Dziś uśmiechnięty miś z okienka, któremu wybacza się więcej.