Post: #15

95. Jan Ptaszyn Wróblewski



"Trzy kwadranse jazzu, niemal do potęgi" - uwielbiałem słuchać tego zdania w poniedziałkowe noce.
To było jak zaproszenie w magiczny świat, uchylenie wrót do wspaniałej krainy gawędy o jazzie i nie tylko.
Choć jazz nie był i już raczej nie będzie mi muzycznie bliski, to charyzma Ptaszyna sprawiała, że wspaniale się tego słuchało.
Stare, dobre radio...

Wiem, że dalej jest, ale nie pamiętam, kiedy ostatni raz jej słuchałem...
Wszystko przez rzucanie audycji po ramówce oraz moje stopniowe odchodzenie od Trójki, której w domu już nie słucham (kiedyś niewyobrażalne...).


94. Sebastian Mila



Wielki, niespełniony talent wypluty przez zachód, nie dał rady nawet nawet w Norwegii.
Wydawało się, że na zawsze pozostanie gościem od bramki z Manchesterem City, że mistrzostwo Polski ze Śląskiem to jego szczyt i ukoronowanie kariery.
5 lat przerwy w reprezentacji, w której tak naprawdę nigdy na poważnie nie zaistniał.
Dziwaczne powołanie od Nawałki na początek eliminacji Euro 2016. Po co?
Wszyscy go dawno skreślili, a on ostatnią szansę w swojej przygodzie z piłką wycisnął jak cytrynę.
W tamtym czasie nie sądziłem, że będę jeszcze w stanie kiedyś płakać przez piłkę, a dzięki niemu to się wydarzyło.
Potem kosmiczna akcja ze Szkocją, śliczna bramka w Gruzji.
Bawił się wtedy jak dziecko na podwórku, to była jego jesień.
I wielka klasa z jaką przyjmował fakt, że na Euro się nie załapie bo doskonale zdawał sobie sprawę, że jest już po drugiej stronie rzeki.
Dziś nie irytuje jako telewizyjny ekspert, a to bardzo dużo.

93. Henryk Kasperczak




Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami...
Dziwnie było oglądać igrzyska w Atlancie czy przede wszystkim mundial w 1998, gdzie nas nie było, a był tam polski trener.
Trener, który chwilę później dostaje robotę w silnej przecież lidze francuskiej.

W Polsce zaistniał dopiero w Wiśle.
Silnej i bogatej już wcześniej, ale to on dał tej ekipie swój styl i charakter.
Dogrywki z Parmą czy demolki na Schalke to niezapomniane momenty.
Szkoda wielka, że wtedy na drodze do wyśnionej Ligi Mistrzów stawał Real...

Wybrzeże Kości Słoniowej, Tunezja, Maroko, Mali, Senegal, znów Mali, znów Tunezja...
W 1990 roku wybrany trenerem roku we Francji, z Montpellier ćwierćfinał Pucharu Zdobywców Pucharów w 1991.

Nigdy nie zrozumiem, dlaczego nigdy nie został selekcjonerem...
Trochę z jak Januszem Wójcikiem - wielu upatrywało w nim zbawiciela, człowieka który posprząta bałagan i poprowadzi do sukcesów (z tym, że Wójcik szansę w końcu dostał...).
Nawet po rezygnacji Nawałki sprawdziłem, że Kasperczak jest tylko rok starszy od Oscara Tabareza...

Niedawno przy wódeczce z kumplem snuliśmy alternatywną historię... co by było, gdyby Lato powierzył kadrę przed Euro 2012 swojemu staremu kompanowi z Mielca? Podobno przy obiedzie mu to obiecał, ale potem ugiął się pod presją...

Nigdy się już nie pewnie nie dowiemy, jakim byłby selekcjonerem, jednak trudno sobie wyobrazić, by impreza życia w naszym kraju go przerosła...


92. Ireneusz Krosny



Poczucie humoru jest jak priorytety - każdy ma inne.
Wielu kabareciarzy tu nie będzie, bo tylko nieliczni mnie bawili na przestrzeni ostatnich 30 lat, a poziom dzisiejszej sceny kabaretowej nie wart jest dygresji.

Ten człowiek to unikat i fenomen. Po prostu.






91. Mirosław Baka



Nad rzeką, której nie ma. Reich. Tam i z powrotem.
To chyba trzy moje ulubione filmy z jego udziałem.
(Rola życia jeszcze przed 1989, nie miała wpływu na pozycję tutaj).
Do tego - słabo przeze mnie pamiętane - migawki z Teatru Telewizji i - zaskakująco dobrze pamiętana - rola w serialu "Radio Romans".

Nigdy nie zyskał statusu należnego jego talentowi, ale też chyba nigdy o to przesadnie nie zabiegał.

Na ostatniej płycie Sztywnego Palu Azji rewelacyjny w melorecytacji.