Post: #11

100. Zdzisław Beksiński



Malować śmierć, żeby choć na chwilę o niej zapomnieć.

Przy niedawnej, pierwszej świadomej wizycie w Bieszczadach (poprzednia była 20 lat temu) planowałem w Sanoku spędzić tylko chwilę, zatrzymując się na cmentarzu.
Parszywa majowa pogoda sprawiła, że spędziłem tam pół ostatniego dnia, odwiedzając też jego muzeum.
Malarstwo nigdy nie było mi bliskie i nie będzie, ale to co tworzył widziane z bliska robi na takim laiku jak ja porażające wrażenie...

Dziwak, który stał się symbolem rodzinnego miasta - galeria, rondo, pomnik.
Dużo szumu w ostatnich latach wokół niego, często niepotrzebnego i niesprawidliwego.
Nie czytałem głośnej książki Grzebałkowskiej ani gdzieś tam wydawanych niedawno listów, nie wiem czym mam potrzebę, by wchodzić w głębiej w jego historię.
Chyba wystarczy, to co wiem.

"Człowiek bardzo często udziela wywiadu na kasetę magnetofonową, ktoś później to spisuje i drukuje… Pamiętam jak raz zacytowałem Gałczyńskiego: „Jam jest nad mocz wyższy, jam jest metafizyk”, a jakaś facetka zapisała „Jam pies nad mocz wyższy i już metafizyk” …

99. Michał Lorenc



Kolejny reprezentant dziedziny, która nie jest mi bliska, a zarazem jedyny jej reprezentant, który jest mi bardzo bliski.
Miał szczęście do ilustrowania muzyką świetnych filmów, a może to te filmy miały szczęście do niego.
Bal na dworcu w Koluszkach, 300 mil do nieba, Psy, Prowokator, Zabić Sekala, Żółty szalik, Żurek, Symetria, Glina, Wszystko będzie dobrze, Cztery noce z Anną, Różyczka...

Ale nad to wszystko ten jeden soundtrack, dzięki któremu tu jest.
Bandyta.
Obowiązkowa ścieżka dźwiękowa każdego spotkania po latach, idealne tło do całonocnej konsumpcji.
A wszystko zaczęło się od ostatniej, przedmaturalnej, niezapomnianej szkolnej wycieczki w Pieniny...

I jeszcze jeden, bardzo ważny aspekt.
Widzew przez lata był klubem, któremu najmocniej kibicowałem (niedawno sobie uświadomiłem, że dziś nie mam już takiego zespołu, jakoś rozmyło się to wszystko, dziś kocham piłkę inaczej niż 20 lat temu).
"Taniec Eleny" przed meczami na Piłsudskiego zawsze przyprawia o ciary, nawet jeśli rywalem był Pelikan Łowicz.
Sam Lorenc podczas otwarcia nowego stadionu symbolicznie oddał prawa do tego utworu Widzewowi.
Na mnie na żywo większe wrażenie zrobił tylko hymn Wisły Kraków ("Sen o Warszawie" znam tylko z telewizji).






98. Wiesław Weiss



Autor wielotomowej Rock Encyklopedi.
28 lat temu współzałożyciel najlepszego do dziś muzycznego miesięcznika w Polsce.
Jeśli chodzi o słowo pisane mój największy przewodnik po świecie muzyki.
Twórca monumentalnych wydawnictw o Pink Floyd i Kulcie ("Białej księgi" jeszcze nie znam).
I największa cegła, jaką mam na regale. "Beksiński. Portret prawdziwy". Bardzo emocjonalna odpowiedź na obraz Tomka przedstawiony w wiadomym filmie.

97. Anita Lipnicka



Nie przepadałam za nią w czasach Varius Manx, wydawała się antypatyczna i zadufana, nawet chyba cieszyłem się ze zmiany wokalistki.
Jeśli chodzi o "Wszystko się może zdarzyć", to w sumie do dziś mam takie samo zdanie jak bohater jednej z komedii.

Ale z czasem dorosłem, by to w pełni docenić i zrozumieć ("upiornie trzeżwy świt..." - czy można to rozumieć w wieku 11 lat?).
Na pewno jest w tym wszystkim duży sentyment do czasów dzieciństwa i młodości, dla każdego ten okres życia jest przecież najpiękniejszy.

Każdy artysta mówi że zawsze jest wierny sobie, ale Anita jako jedna z nielicznych rzeczywiście nigdy nie zboczyła ze swej drogi. Nawet te stricte popowe rzeczy czy duety z Porterem zawsze trzymały poziom, a ostatnimi płytami zaczarowała mnie do reszty.
Takie rzeczy, jak "Sen Laury" czy "Tęczowa" to dla mnie i muzycznie i tekstowo utwory wybitne.

“Mam wrażenie, że w moje jedno życie zmieściłam kilka żyć… I trudno mi się dziś odnieść do tamtej przeszłości, i znaleźć punkty zbieżne z osobą, którą wtedy byłam. Ostatnio segregowałam stare płyty CD – byłam ciekawa, które z moich ówczesnych fascynacji muzycznych przetrwały próbę czasu. Wyrzuciłam wszystko, zostawiłam jedynie albumy Sade i Simply Red. Widać, bardzo się zmieniłam przez te 20 lat.”

96. Dawid Kubacki



Trauma, której nigdy już z siebie nie zmyję.
Powrót z pracy, a w niej cholernie ciężki dzień, to był chyba piątek. Już w radiu słyszałem, co się dzieje w tym śmiesznym Seefeld.
Ale co tam wiatr, nasi mocni, dadzą radę.
Jeb. Kubacki 27, Stoch 18. Paranoja.
Rzuciłem torbę, żeby się wyżyć zrobiłem to co, zawsze w takich sytuacjach robię.
Czyli siekiera, drewno i jakieś AC/DC na full.
Gdybym chociaż wziął wtedy z sobą telefon, w tym czasie było z 7 nieodebranych...
Nie wziąłem.
Ja rąbałem drewno, a Dawid z Kamilem demolowali w tym czasie całą resztę.
Gdy po godzinie wróciłem do domu... Nie chcecie tego wiedzieć...

Cały ten ostatni sezon śledziłem z bardzo mieszanymi uczuciami.
Z jednej strony miałem nieustanne poczucie, że to pewnie ostatni taki rok Polaków i nie warto stracić z niego choćby konkursu, z drugiej jednak...
Szkoda ogromna, że ten sport stał się takim objazdowym cyrkiem.

A jeśli chodzi o Dawida, to dla mnie jest najlepszym dowodem, że na fart trzeba uczciwie zapracować.
Ciszej jedziesz, dalej zajdziesz.
Nie model, nie figlarz - skromny, pracowity chłopak z kędzierzawą czupryną, którego nie da się nie lubić.
I jeśli komuś się wtedy to zwycięstwo należało, to właśnie jemu.

Szkoda, że tego nie widziałem...