Post: #128

25. 189. 1. 6. 24. Farewell To The Fairground - White Lies
23. 190. 1. 4. 27. Please - U2
23. 190. 1. 7. 26. Aerials - System Of A Down
21. 193. 1. 4. 26. Wind Of Change - Scorpions
21. 193. 1. 3. 33. The Day That Never Comes - Metallica

White Lies... Z nimi było u mnie podobnie jak z Arctic Monkeys - jakaś nowa wielka gwiazda z Wielkiej Brytanii, którą warto poznać. Posłuchałem i było OK. I tyle, nic więcej. Ale potem stopniowo zaczęło się zmieniać na dobre. "Farewell to the Fairground" mocno mi się kojarzy z przygotowywaniem przeze mnie Rockiestry w czasach gdy nie leciała ona na żywo, tylko gdy nagrywałem audycję, by została wyemitowana "z puszki". Przygotowania do jednego z tych wydań były takie, że miałem wydrukowane co mniej więcej chcę powiedzieć przed każdym utworem, ustalałem sobie w głowie, a potem włączałem dyktafon i nagrywałem. W tle leciała w telewizji włączona była jakaś stacja muzyczna. I tam właśnie usłyszałem White Lies. Bardzo mnie wtedy wzięło. Potem "Farewell to the Fairground" stało się na mojej liście wielkim przebojem (co widać z punktacji) - wygrało podsumowanie 2009 roku!

"Pop" to u mnie szczyt popularności U2. Kilka utworów, które do tej pory mam głęboko w sercu. "Please" było jednym z nich, ale prawdopodobnie nie było aż tak głęboko, gdyby nie dwie rzeczy. Pierwsza to wersja singlowa, która co prawda nie różni się od płytowej tak drastycznie jak w przypadku "English Summer Rain" Placebo, ale jednak na tyle, że zdecydowanie bardziej mi się podobała niż albumowa. No i druga rzecz - koncert na Służewcu. Ależ oni to tam wtedy zagrali! Ależ Bono to tam wtedy zaśpiewał!! Po prostu rozdzierało serce! Mam szczęście mieć fizyczną wersję singla z tym utworem i tam jest wersja na żywo z Rotterdamu. Nie tak dobra jak polska (a przynajmniej tak mi się utarło w pamięci), ale z tej samej serii, tzn. też z trasy PopMart.

System of a Down poznałem z lekkim opóźnieniem. Gdy któregoś dnia u kolegi usłyszałem początek tej płyty (w przerwie jakiegoś meczu ), to tak mnie wzięło, że następnego dnia pobiegłem do sklepu i płyta już się kręciła w moim odtwarzaczu. Kilka utworów natychmiast weszło na moją listę. Kilka naraz, a więc nawzajem podbierały sobie punkty. "Aerials" najlepiej wyszło z tej wewnętrznej walki, bo jest to najlepiej punktujący utwór System of a Down w historii mojej listy. Najlepiej wyszło z walki wewnętrznej, ale i zewnętrznej - wygrało podsumowanie 2002 na liście.

"Wind of Change" to zwycięzca pierwszego notowania na mojej liście! To również pierwszy w historii zwycięzca podsumowania roku (1991). Utwór był tak długo w czołówce listy i tak dużo zebrał punktów, że myślałem sobie, że nie wyobrażam sobie, żeby kiedyś wypadł z pierwszej dwudziestki podsumowania wszystkich notowań. Bo i wtedy i właściwie cały czas do tej pory uważam właśnie dwudziestkę za taki absolutny top. Nie dziesiątka, nie trzydziestka, ale właśnie dwudziestka. W moim topie wszech czasów jest tak samo. Jest duża różnica u mnie w traktowaniu utworów, które są w dwudziestce i które są niżej. Trochę jak na LP3 zestawienie podstawowe i Poczekalnia. Tak więc nie wyobrażałem sobie, że w najlepszej dwudziestce może zabraknąć "Wind of Change". Uważałem, że wtedy moja lista będzie mogła być zamknięta... A nie wyobrażałem sobie, że mogę nie prowadzić swojej listy... Ale jednak tak się stało... I proszę - "Wind of Change" jest na miejscu 21. Tyle że gdy w czarnym roku 2016 moja lista przestała być tworzona, Scorpionsi jeszcze byli w dwudziestce. Na samym końcu, ale jednak.

Tak jak napisałem powyżej, pierwsza dwudziestka to dla mnie ta najważniejsza grupa. Żeby symbolicznie oddzielić tę grupę od dalszych miejsc, kolejna porcja utworów będzie po krótkiej przerwie, nie jutro.