Post: #22

Alanis Morissette IRONIC 1995 Jagged Little Pill


(festiwal PinkPop, 1996)

Sztandarowy przykład "dziewczyńskiego rocka", tak w brzmieniu, jak tekstach. Alanis była chyba czołową jego przedstawicielką. W Polsce kobiety w rocku rządziły już od ładnych paru lat, za granicą było z tym dużo słabiej, owszem były gwiazdy typu Suzie Quatro, Hearts, czy Joan Jett and the Blackhearts, ale to dużo wcześniej, w latach 90tych jakoś mniej ich było. A potem pojawiła się Alanis, a po niej cała seria naśladowczyń, jak Meredith Brooks czy Joan Osborne (pomijam Sheryl Crow, bo to jednak nieco inne klimaty). Czyli zbuntowane i rozgniewane, feministyczne (bardziej lub mniej) w tekstach) rockowe wojowniczki.

Kiedy 4 lata temu opisywałem "Black Velvet", jako ciekawostkę podałem, że "Alannah jest jedyną jak dotąd Kanadyjką, której debiutancki album osiągnął status diamentowy w ojczyźnie". Wówczas kajman się zdziwił, że nie osiągnęła tego Alanis. Owszem, z Jagged Little Pill osiągnęła, ale najpierw, jeszcze jako nastolatka (miała 17 i 18 lat), wydała 2 albumy z muzyką... taneczną! Pierwszy z nich okrył się w ojczyźnie "tylko" platyną (dostała nawet 3 nominacje do Juno Award z czego jedną wygrała). Trzeba przyznać, że w ciągu 3 lat od wydania drugiej z tych płyt przeszła niezłą metamorfozę.

Jeśli chodzi o Alanis, to kojarzy mi się z nią to, że żeby zrozumieć tytuły jej płyt (tej, następne - Supposed Former Infatuation Junkie i kolejnej - Under Rug Swept) musiałem zaglądać do słownika . Z "Jagged Little Pill" rozumiałem tylko Little, a z kolejnych tylko "Former" i "Under" .

Statystyki:
LPP3 - 1x1m. (jej jedyny nr 1)
USA - 4 (jej największy sukces)
UK - 11