Na podium znalazły się trzy płyty, które w zasadzie mogłyby tutaj występować w kolejności losowej. Ostatecznie o kolejności zadecydowały niewielkie niuanse. I tak na trzecim debiut The Strokes płyta wprost genialna i ponadczasowa „Is This It”. Nie mogło być zresztą inaczej tych pięciu dzielnych ludzi na pewno ta takie miejsce zasługuje. Ta płyta wstrząsnęła światem i to nie tylko moim, ale po kolei. Płyta wywołała zamieszanie już na samym początku. Okładka nie za bardzo spodobała się amerykańskim sprzedawcą płyt dlatego musiała zostać zmieniona. Przedstawia ona gołą kobiecą pupę, na której spoczywa ręka w skórzanej rękawicy. Następnie image zespołu. Od razu pojawiły się zarzuty, że oni wyglądają jak z jakiegoś castingu. Warto też dodać, że ten nowojorski zespół ma bardzo dziwne i czasem zaskakujące korzenie i rodowody. Muzycy uczęszczali też w młodości do bardzo dobrych szkół. I gdy już uwolnili się od przeszłości i założyli ten zespół, musiało się to skończyć pewnym buntem przeciwko dzisiejszej rzeczywistości. Na nieszczęście dla zespołu jednym z przejawów tego buntu był teks do „New York City Cops” .
"New York City Cops/They Ain't Too Smart"
Dlatego też w związku z atakami z 11 września, amerykańska premiera z 25 września musiała zostać przesunięta na październik. I to może te wszystkie okoliczności wydania płyty sprawiły, że zespół w swojej ojczyźnie nie odniósł, aż tak dużego sukcesu jak na wyspach. Brytyjczycy oczywiści tak jak i w przypadku Kings Of Leon od razu chłoną od amerykanów wszystko co najlepsze. Ale tak naprawdę najfajniejsze jest to, że pomimo braku sukcesów w własnym kraju zyskali coś znacznie bardziej wartościowego. W tym przypadku jest to rzesza elitarnych wręcz fanów. Grając koncerty w małych klubach (ciężko się jest w ogóle na nie załapać), stali się po prostu trendy.
A o sukcesie płyty na pewno w największym stopniu zadecydował geniusz Juliana Casablancasa wokalisty zespołu. Sam napisał wszystkie piosenki na tym albumie. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że te wszystkie piosenki są praktycznie wyjątkowe i ponadczasowe. To świetne melodyjne utwory, które zagrane z zadziornością i charakterem stają się jeszcze bardziej przebojowe. Sposób w jaki śpiewa Casablancas sprawia, że te teksty traktujemy bardziej serio. Ma on taką sama zdolność jak Alex Turner, opowiadania historii, które śpiewa. Natomiast jego głosie jest więcej cierpienia i emocji. Może to wynikać, ze sposobu jaki przeżywa emocje związane ze śpiewaniem, ale chyba po części też z takiej delikatnej nonszalancji i kocowo imprezowego głosu. Jest to prawdziwe i jakiś sposób fajne, a więc od razu się mu to wybacza. Muzyka jest tutaj bardzo garażowa i słuchać to dokładnie na tym albumie, że tak naprawdę powstawał w piwnicy. Nie jest to w żadnym wypadku zarzut, w pewnym sensie jest to nawet plus. Poprzez taki sposób realizacji dostajemy więcej utworu z utworu. Są najwyżej z pośród zespołów, które podążyły ich śladem. W końcu to prekursorzy całego tego garażowego grania. Gdyby nie The Strokes nie wiadomo jak dziś brzmieliby Arctic Monkeys. Nie ma tu niepotrzebnych realizatorskich zagrywek. Zespół broni się sam swoją muzyką i doskonałymi kompozycjami. Płyta od początku do końca naszpikowana jest świetnymi numerami z tego więc powodu nie będę teraz wyróżniał większej ilości utworów bo to po prostu nie miałoby sensu. Wybiorę za to ten jeden ulubiony.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 18.07.2011 12:52 PM przez marsvolta.)