„Only by the Night” to płyta, którą na jest chyba najbardziej komercyjnym wydawnictwem Kings Of Leon i to mogłoby się wydawać, że jest jej największym minusem. Ja jednak patrzę na to w inny sposób. Cała ta popowa otoczka i bardziej przystępna forma, którą nam zespół zaproponował nadała tej płycie jeszcze większego smaku. Okazuje się, że to co wydawać by się mogło jest minusem działa jak narkotyk. Utwory zaaranżowane i nagrane w ten sposób stają się nagle bardziej atrakcyjne. Czuję, że po latach ten album będzie jeszcze bardziej się piął podsumowaniach tego typ, stają się swego rodzaju wyznacznikiem współczesnej muzyki rozrywkowej. Bo właśnie tak powinna wyglądać muzyka w naszych czasach. Poza tym „Only by the Night” ma też swój ładunek emocjonalny co najlepiej widać w takich utworach jak otwierającym ją utworze „Closer” albo zamykającym „Cold Desert”.

Debiut Cool Kids of Death był sporym wydarzeniem w moim życiu. Każdą piosenkę znałem na pamięć dodatkowo znakomite koncerty. Zwłaszcza jeden niezapomniany w klubie „Strefa 22” na rynku w Krakowie na trzeci piętrze dość wysoko co nadawało temu miejscu niepowtarzalny klimat. Widok sukiennic z okna robi wrażenie. Wracając to tematu naocznie widziałem jaką energię przekazywali muzycy podczas koncertów. Tak wiele młodych w sumie osób identyfikowało się z przesłaniem i treścią piosenek Cool Kidsów. Wiem, że muzycznie płycie można wiele zarzucić, ale przecież ta prostota (nagrania dokonane w domu na komputerze) decydowała o autentyczności zespołu. Na późniejszych płytach zostało zatracone to co było ważna na tym debiucie. Ten bunt sprzeciw przeciwko wszystkiemu. „Generacja X” była czymś z czym wiele osób się identyfikowało. Zresztą wszystkie teksty na tej płycie są wspaniałe i bardzo trafiały w nasze umysły i serca w tamtym czasie. Dla pokolenia bez ideałów bez celu bez wartości płyta „Cool Kids of Death” stała się wartością.

Gdy usłyszałem po raz pierwszy Naive to od razu sięgnąłem po płytę. Dziś osobiście uważam tą piosenkę za jedną z najważniejszych ostatnich lat. Miarą wartości tej płyty okazało się być to, że takich świetnych prostych czystych gitarowych piosenek jest tam mnóstwo. Bez żadnego specjalnego napinania świetne teksty rewelacyjne linie melodyczne i to co decyduje według mnie o sukcesie autentyczność bohatera. Luke Pritchard śpiewa te wszystkie piosenki w taki sposób, że chce się słuchać tych opowieści. Piosenki trafiają w sedno. Na przykład „Ooh La” opisuje rozstanie z ukochaną (Katie Melua) i sposób w jaki Luke o tym śpiewa sprawią, że w jakiś sposób utożsamiamy się z nim bo każdy ma jakieś takie podobne przeżycia w swoim życiu. Ta płyta te teksty są po prostu prawdziwe i to się czuje.

Płytę „Degradation Trip” wygrałem w audycji Pawła Kostrzewy gdy wychodziła. Wystarczyło podać tytuł poprzedniego albumu lidera Alice In Chains „Boggy Depot”. I już zawsze będzie to pierwsze skojarzenie jakie przychodzi mi do głowy gdy na nią popatrzę lub o niej pomyśle. W następnej kolejności przypomina mi się te powalający początkowy riff, który otwiera płytę z utworu „Psychotic Break”. Płyta spokojnie dorównuje najlepszym dokonaniom AIC. Jest mroczna piosenki są wolne riffy ciężkie teksty mroczne i jest to taka naprawdę mocna przejażdżka, ale jak mogła by się nie podobać w końcu prowadzi Jerry. A Jerry Cantrell to naprawdę jedna z postaci muzyki, która miała na mnie duży wpływ. W utworach takich jak „Anger Rising” czy „Gone” czuć klimat, który tylko ten człowiek potrafi stworzyć, ale za to go kochamy. Płyta nagra w tylko trzy osobowym składzie z Robertem Trujillo oraz Mikem Bordinem (Faith No More). Biorąc pod uwagę jej brzmienie i potęgę wydaje się to prawie niemożliwe. Pół roku po wydaniu „Degradation Trip” wyszła również edycja dwu płytowa, a warto zaznaczyć, że już pierwszy krążek miał ponad 70 minut. Jerry przemieszał na tym nowym wydawnictwie trochę kolejność utworów. Ja bardziej przyzwyczaiłem się do tego pierwszego ułożenia.

Gdy pierwszy raz usłyszałem o tym projekcie to mnie normalnie zatkało. Spełniło się moje marzenie i mogę się dumnie pochwalić, że przewidziałem i nie wiem w jaki sposób, ale jakoś na to wpadłem zanim zostało to ogłoszone. Chris Cornell będzie śpiewał z Rage Against The Machine. W momencie opuszczenie zespołu przez Zacka, Tom Morello powiedział, że będą teraz szukać nowego wokalisty. Od razu pomyślałem weźcie Cornella jest wolny. Zawsze uważałem, że Cornell ma jeden z najlepszych głosów na świecie, a z drugiej strony Morello to taki niedościgniony wizjoner i prawie iluzjonista bardziej nawet pirotechnik gitary. Czekałem na tą płytę w takich właśnie okolicznościach i gdy wyszła naprawdę zwaliła mnie z nóg. Nie godzę się ze stwierdzeniami, że zespół jest zagubiony nieokreślony, że w sumie nie wiadomo co to jest. Cornell jest świetnym tekściarzem i napisał wspaniałe teksty zwłaszcza do „Like A Stone”. Natomiast od strony muzycznej też nie można niczego zespołowi zarzucić. Jeśli bym się bardzo upierał to bym znalazł jeden minus. Problem polega na tym, że Chris Cornell jest jednym z najlepszych gitarzystów rytmicznych, jego zmysł rytmiczny i kompozycje można go spokojnie stawiać obok takich postaci jak choćby James Hetfield. Dlatego nie powinien ograniczać się wyłącznie do śpiewania powinien też grać. Płyta jest szczelnie wypełniona klasycznymi rockowymi utworami, które spokojnie można porównać z klasyką lat siedemdziesiątych. Z drugiej strony utwory są niesłychanie świeże i energiczne jak choćby pierwszy singiel z płyt „Cochise”. Płyta posiada też wspaniałą okładkę wykonaną przez legendarnego StormaThorgersona. Muszę jeszcze wspomnieć o niesamowitym teledysku wzorowanym na Vanishing Point (klasyczny film o kierowcy niejakim Kowalskim, który ucieka przez stany i omija kolejne blokady), który powstał do utworu „Show Me How to Live”

„Go ahead, go ahead, go ahead
And smash it on the floor”,

“Everybody sees
And everyone agrees
That you and I are wrong
And it's been that way too long”

Pierwsza płyta rewelacyjna druga nieco gorsza ale czy można nagrać coś lepszego od debiutu? To właśnie na tej płycie The Strokes udowodnili mi, że nie są zespołem jednego sezonu. Najbardziej zaskakuje dojrzałość i skrupulatność aranżacyjna. Trochę poprzez takie dbanie o szczegóły traci na tym szczerość przekazu, ale to ciągle są rewelacyjne piosenki. Mi już zawsze ta płyta będzie kojarzyć się ze wspaniałym motywem gitary w „12:51”, który jak się go już zna od razu wpada sam palce i można sobie z miejsca to zagrać. Ale to tutaj też ogólnie muzycy The Strokes pokazali na co ich stać i za co tak naprawdę podziwia ich świat. Ta muzyka trafia bez zbędnych komercyjnych szczegółów, które narosły wokół zespołu trafia prosto w serce i już potem nie puszcza. Więcej o The Strokes napisze przy ich najlepszej płycie.

Bracia Justin i Dan Hawkins stworzyli jedną z ostatnich płyt, które śmiało można przyrównać do klasycznych dzieł zespołów z lat siedemdziesiątych. Bo „Permission to Land” od razu kolarzy się głównie za sprawą ubioru członków zespołu z zespołami takimi jak Queen czy Judas Priest. A przecież dziś nikt już tak muzycznego wizerunku nie kreuje. Jesteśmy więc pewni, że jest to w jakimś sensie hołd złożony idolom z dzieciństwa. Z drugiej strony świadomy zabieg, który od razu wywołuje uśmiech na naszych twarzach i jeżeli jesteśmy w stanie spojrzeć na to z przymrużeniem oka też możemy się dobrze bawić. A trzeba powiedzieć, że jest przy czym bo utwory takie jak „I Believe in a Thing Called Love” czy „Get Your Hands Off My Woman” to kawał dobrej muzyki, która od razu wpada w ucho. Przy tym wszystkim głos Justin’a Hawkinsa jest wprost niesamowity, a reszta zespołu wykonuje zwoje zadania też bez zarzutu, zwłaszcza solówki w stylu Briana May. Jeżeli chce się posłuchać klasycznego dźwięku gitar Les Paul w połączeniu Marshall’em to jest taki właśnie album gdzie brzmienie tych instrumentów jest wielkie i potężne.

Chociaż bardzo lubiłem single z ich poprzedniego to jednak po wysłuchaniu całości jakoś mi ten album przez te parę lat zginął. Natomiast przy wydaniu „An End Has a Start” słuchałem tego album na bieżąco. Chyba dlatego, że bardzo spodobała mis się tematyka pierwszego singla „Smokers Outside The Hospital Doors” i wspaniały teledysk do tego utworu. Tak samo zresztą sprawa się ma z kolejnymi obrazkami do singli z tej płyty. I trzeba tu wyróżnić przede wszystkich ujęcia w stronę słońca i rozproszone światło przy wykorzystaniu rajstopy. Ale i ogólnie cała idea teledysku i ujęcia kamery tworzą z tego klipu małe dzieło sztuki. A same utwory to dobrze wszystkim już znany Interpolowski styl z wyraźnymi inspiracjami muzyką Joy Division. Zresztą sami muzycy chyba tego nie u wystarcz rzucić okiem na okładkę ich pierwszego albumu, aby się przekonać, że inspirują się oni nie tylko muzyka tego zespołu. Warto też zaznaczyć, że to kolejny zespół z polskim pochodzeniem przynajmniej jednego z członków!

Wraca Franz i to wraca w świetnej formie. Po nagraniu rewelacyjnej pierwszej płyty mogli zrobić w zasadzie co chcieli, a oni po prostu bardzo szybko, będąc jeszcze na fali sukcesu pierwszej płyty nagrali od razu drugą. W zasadzie taką samą jak pierwsze po co zmieniać tytuł. I tak naprawdę to go nie zmienili tym razem znowu na okładce widzimy napis Franz Ferdinand. Tylko, że teraz ma być dużo lepiej. I może jest może nie. Myślę, że jeszcze trochę czasu musi minąć, aby jeszcze bardziej docenić tą płytę. Na pewno znalazło się tu więcej spokojniejszych i bardziej romantycznych utworów. Jak choćby singlowy „Walk Away”, nie brakuje tu za to na pewno typowych Franzowych utworów, które tak jak „The Allen” czy „Do You Want To”, które stały się już swoistą klasyką tego zespołu. Podsumowując ta płyta jest nagrana z większym luzem i bez wyraźnej presji. Widać, że Kapranos i koledzy ciągle jeszcze dobrze bawili się po sukcesie debiutu. A my przy okazji dostaliśmy świetną płytę.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 18.07.2011 12:34 PM przez marsvolta.)