Deja Entendu i zespół Brand New poznałem stosunkowo wcześnie, bo właśnie wtedy kiedy wydawali ten album. Na początku było singlowe Sic Transit Gloria ... Glory Hades, a potem przy okazji EASports poznałem The Quiet Things That No One Ever Know, który nawet wspiął się na pierwsze miejsce mojej listy singli. Te dwa utwory skłoniły mnie do zapoznania się z zawartością tej płyty. Jest to dobry solidny rockowy zespół z świetnym wokalistą, praktycznie wszystkie utwory na płycie stoją na wysokim poziomie. Akurat na tej płycie zespół prezentuje się najlepiej bo piosenki posiadają swoistą energię, która od razu podnosi adrenalinę i chce się tego słuchać.

Lostprophets i ich debiutancki album The Fake Sound of Progress jest jedną z najstarszych płyt w tym zestawieniu. Wiążą się z nią jednak miłe wspomnienia. Były to początki bumu na tak zwane nu- metalowe kapele, które wyrastały jak grzyby po deszczu. Do takich zaliczano i Lostprophets i chociaż nie do końca mi się to całe zamieszanie podobało to do The Fake Sound of Progress przekonała mnie pochlebna recenzja, którą na łamach teraz Rocka napisał Bartek Koziczyński. I było warto bo poszczególne piosenki jak i cała płyta to kawał dobrego granią. Jest to czasami bardzo mocna i ostre granie, ale nie brakuje miejsca na bardziej wolna i spokojne momenty. Wszystko to oczywiście bardzo pomysłowo zagrane sporo fajnych gitarowych efektów, ale nie tylko bo pojawiają się też niekiedy sample. Nie wyparzają one jednak ostrego gitarowego grania i idealnie się wpasowują w klimat płyty. Należy jeszcze nadmienić, że płyta jest bardzo przebojowa i melodyjna oczywiście nie dla przeciętnego słuchacza, ale dla osób, które lubą ostre granie to rzecz idealna. Na koniec dodam, że piosenkę Shinobi Vs. Dragon Ninja mogę polecić każdemu i po prostu należy ją poznać.

O QOTSA można by pisać wiele bo Josh Homme to człowiek, który już dziś jest legendą. Od czasów genialnej kapeli Kyuss, w której grał ze swoim najlepszym kolegą i współzałożycielem Queensów Nickiem Oliveri, którego zresztą wyrzucił po przed nagraniem Lullabies to Paralyze z zespołu. I dlatego bardzo bałem się o to jak Josh poradzi sobie sam. Była taka zasada, że praktycznie po każdej płycie zmieniali skład zostawali tylko oni dwaj Nick i Josh. I okazało się, że nie potrzebnie zamartwiałem się o to co się stanie bo okazało się po raz kolejny, że Homme jest tak charyzmatycznym liderem, że bez problemu wszystko ogarnął. Muzyka na płycie trochę różni się od poprzednich bo klimat jest bardziej mroczny, a piosenki takie są bardziej nostalgiczne i smutne. Nie oznacza to jednak, że jest to regułą bo znalazło się miejsce również dla dzikiego Everybody Knows That You Are Insane (polecam teledysk). Chociaż można uznać, że pisanie tak świetnych piosenek stało się dla Josha rutyną. Nie zmienia to jednak faktu, że ta płyta jest świetna i musiała się tu znaleźć.

Zwan to zespół, który został kompletnie nie doceniony, a fala krytyki jaka zlała się na jego członków była według mnie kompletnie nieuzasadniona. Mary Star of the Sea to wspaniała płyta od początku do końca i tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że Billy Corgan to prawdziwy geniusz. To z jaką łatwością przychodzi mu komponowanie i pisanie kolejnych przebojów jest wprost niewiarygodna. Jest to płyta, którą włączam zawsze gdy chce poprawić sobie humor. Optymizm jaki płynie z tych nagrani to chyba główny czynnik, który powoduje, że chce się do nich wracać. I chociaż głos Billego jest oczywiście bardzo sentymentalny i nacechowany emocjonalnie to tutaj płynie z niego do nas jak najbardziej pozytywny przekaz.
Z piosenek, które wyróżnię każdy utwór to potencjalny przebój. Szkoda, że ta płyta nie trafiła w swój czas bo na pewno zasługuje na uznanie. Dla mnie jest wspaniała.

Dla Casablancasa i spółki nie była to łatwa płyta. Po sukcesie dwóch pierwszych, krążków, każdy zastanawiał się co The Strokes zrobią teraz. Płyta zagrana z taką presją zawsze kogoś rozczaruje. Dla mnie nie jest to na pewno najlepsza ich płyta, ale na pewno nie odstaje w znaczący sposób od swoich poprzedniczek. Natomiast technicznie zespół jest tutaj w życiowej formie o czym świadczyć może chociażby singlowy Heart In The Cage czy Juicebox oba pierwsze single są pod względem technicznym jak i aranżacyjnym chyba najlepszymi piosenkami grupy w karierze. Na trzecim singlu znalazła się You Only Live Ones znalazła się natomiast na muzyczna perełka. Na B stronie singla kapitalny cover Marvina Gaye’a Mercy Mercy Me (The Ecology)zacytuje z naklejki na pudełku „exclusive b side with Eddzie Vedder And Josh Homme”

Ze względu na polskie pochodzenia wokalisty zespołu Bena Kowalewicza można by powiedzieć, że zespół jest skazany w naszym kraju na sukces. Niestety nie jest to takie proste. Po pierwsze Ben nie ma dobrych wspomnień związanych z ojcem, który zostawił go samego z matką gdy był mały. Po drugie jak wiemy w polskich mediach nie ma praktycznie szans to, aby takie granie ujrzało światło dzienne. Muzycznie jest to oczywiście połączenie szybkiego energicznie granego rocka z punkową energią i instrumentarium. Aranżacja są tu bardzo skromna wygrywa po prostu energia instrumentu. Dodatkowo bardzo lubię styl jaki próbuje Ian D'Sa jest na pewno charakterystyczny i chwała im za to bo w dobie takich samych zespołów Billy Talent pozytywnie się wyróżnia. Z niecierpliwością czekam na kolejną płytę. Na razie mamy tylko wspólny utwór z Anti-flag, czekam na więcej.

Bardzo ciężko napisać coś ciekawego o tym zespole. Jest to już przecież w pewnych kręgach kapela kultowa. Ja na pewno, aż tak bardzo nie oszalałem na ich punkcie, ale mogę powiedzieć, że płytę Antics bardzo lubię. Dodatkowo znalazły się tu największe przeboje zespołu Evil i C'mere i w obydwu przypadkach wręcz grzechem byłoby nie wspomnieć o wspaniałych teledyskach do tych piosenek, które dodatkowo dodają im jeszcze większego wyrazu i przekaz jest wtedy jeszcze silniejszy. Jeżeli tylko nie drażni was głos wokalisty i lidera Paul Banka to jest to ta płyta jest jak najbardziej godna polecenia. Opisywanie muzyki w tym przypadku nie ma większego seansu można jedynie powiedzieć, że jeśli ktoś lubi Joy Division i ma otwarty umysł na pewno zaakceptuje zawartość muzyczną tego albumu.

Czy można traktować poważnie zespół, który zaczerpnął swoją nazwę od klubu piłkarskiego na dodatek z RPA. Ależ tak bo piosenki Kaiser Chiefs jak i muzycy mają na pewno dystans do siebie i na pewno do swojej nazwy też. Może kiedyś zostaną właścicielami tego klubu. Na pewno łatwiej i taniej niż w Anglii. A muzycznie Kaiser Chiefs to kawał dobrego gitarowego grania w najlepszym stylu bo Beatlesów. Oczywiście brzemiennie i wymowa są współczesne. Nie przez przypadek podałem ten przykład bo to właśnie siła świetnych prostych melodyjnych, ale nie kiczowatych piosenek jest kołem zamachowym sukcesu zespołu. Na debiucie Employment z 2005, każda piosenka to potencjalny przebój. I tego chyba nam ostatnio brakowało bo popularność jaką cieszy się zespół na koncertach zdają się potwierdzać tezę, że koniec końców zawsze wygra dobra piosenka. I tak jest też w tym przypadku.

Debiut Razorlight to jedna z tych płyt do których lubię wracać najczęściej. Niestety album nie jest do końca równy. Znajdują się tu perełki takie jak Rip It Up, ale mamy i gorsze momenty. Koniec końców nie mogło jednak zabraknąć jednego z najuważniejszych albumów nowej generacji, do której lubię się zaliczać Johnny Borrell można bez problemu postawić obok Alexa Turnera czy Pete'a Doherty'ego. I można to wytłumaczyć tylko w jeden sposób zawsze będziemy szukali kogoś kto będzie głosem naszego pokolenia. Borrell bez dwóch zdani ma wszystkie cech by stać się kimś takim i pewnie dla wielu osób jest. Dla mnie jedną z najlepszych piosenek ostatnich czasów jest Golden Touch i jest ona dla mnie swoistym hymnem naszego pokolenia.

Kiedyś jeszcze przed wydaniem tej płyty zastanawiałem się czy jest jakaś szansa by zespół po tylu latach mógł nagrać nową płytę. Pewnie by mógł tylko te poprzednia dwa albumy Jane's Addiction przyzwyczaiły nas do kosmicznego wręcz poziomu piosenek i nagrań. Przecież nie da się nagrać jeszcze raz takich piosenak jak Been Caught Sterling czy Standing In The Shower... Thinking. Nie można też wierzyć, że zespół nagra tak odmachane kawałki jakim jest chociażby Three Days. To po co wracać kiedy w między czasie podczas swojej nieobecności stali się już niemalże legendą. Oni się jednak nie bali i zjednoczyli się jeszcze raz. Chwała im za tę decyzje chociaż jak wiemy zjednoczenie nie trwało długo. Podobno Farrell's nie do końca zadowolony był z tej płyty. Ja osobiście bardzo lubię muzykę z tego albumu, a że jestem też przy okazji wielkim fanem stylu Dave Navarro to radość jest tym większe. Można też powiedzieć, bez obawy, że album dorównał swoim poprzednika, a takie utwory jak Just Because czy The Riches też z biegiem czasu staną się klasyczne. Dla mnie w pewnym stopniu już takimi się stały.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 18.07.2011 12:38 PM przez marsvolta.)