Post: #48

Pozytywne niespodzianki

Wojtek Mazolewski & John Porter - PHILOSOPHIA
Bruce Springsteen - WESTERN STARS
Sabaton - THE GREAT WAR
Eluveitie – ATEGNATOS
Hunter – ARACHNE
Daria Zawiałow – HELSINKI
Sum 41 - ORDER IN DECLINE

Nie każda zamieszczona w tej sekcji płyta była wielką niespodzianką, ale każda w jakiś sposób była. No bo, czy spodziewałem się, że nowa płyta Darii Zawiałow będzie dobra? Tak. Ale czy spodziewałem się, że aż tak?

A jako, że kobiety mają pierwszeństwo to od Darii zacznę. Debiut z 2017 roku był wyśmienity i powtórzenie tamtego sukcesu było nie lada wyzwaniem. Zawiałow tymczasem stworzyła album jeszcze lepszy, dając poważne obawy o to, jak daleko może powędrować jej kariera. A nie da się ukryć, jej sława wystrzeliła ostatnio niebywale i cieszę się, że mogłem być jednym z pierwszych, którzy docenili jej niebywały talent i zakochali się w jej twórczości. Na Helsinkach każda piosenka nadaje się na singla.

Przejdźmy teraz do innych niespodzianek – tych brzmieniowych. Zaskoczeniem bowiem dla mnie było jak dobrze i jak rockowo wypadła wspólna płyta Mazolewskiego i Portera. Wkład obu panów jest wyraźny i harmonizuje się to ze sobą fantastycznie. Zauważyć również można jak elastyczny potrafi być Wojtek Mazolewski, a kapitalne, pełne charakteru teksty Johna Portera dopełniają dzieła.

Ciekawostką okazała się być dla mnie nowa płyta Bruce’a Springsteena. Stylistycznie nie różni się to zbyt wiele od tego, co na starość robi chociażby Mark Knopfler… a z jakiegoś powodu podoba mi się dużo, dużo bardziej. Odważę się nawet powiedzieć, że Springsteen nigdy wcześniej nie przekonywał mnie tak bardzo, jak teraz. Western Stars to bardzo fajna, wyciszająca płyta, idealna na wieczory… niekoniecznie zimowe.

Nigdy wcześniej nie zachwycałem się również Sabatonem, a w tym roku coś się jednak odmieniło. Zespół nie zmienił swojego stylu, ale w moich oczach znacznie go poprawił. Będąc kapelą już bardzo doświadczoną i ani trochę niewypaloną, Sabaton robi świetną robotę. Jest to wprawdzie ocena bandu i wszystkiego co robił w 2019 roku, a nie samej płyty The Great War, ale przyznać należy, że zespół wie co robi i do każdego swojego projektu przykłada się równie mocno.

A czym zaskoczyło mnie Eluveitie? Przecież nowy album to niemal mieszanka wszystkiego, co zostało stworzone już wcześniej. Znajome melodie, oklepany styl. Co tutaj może być pozytywną niespodzianką? Cóż… to, że Ategnatos mi się podoba. Bo faktycznie, zazwyczaj bardzo krytycznie podchodzę do takiego autocoverowania, ale to dlatego, że wydaje mi się być po prostu gorszą wersją czegoś, co już słyszałem. A Eluveitie zrobiło moim zdaniem lepszą wersję samych siebie. Remaster tego, co w nich najlepsze. Bardzo się cieszę, że wciąż do mnie przemawiają.

Pozostał Hunter i Sum 41. Ich płyty nie są wybitne, ale cechują się zaskakująco ambitnym podejściem do muzyki. Hunter dawno nie zrobił czegoś tak nieszablonowego, jak Arachne, a Sum 41… po nich to już w ogóle nie spodziewałem się czegokolwiek. Tymczasem Order In Decline jest naprawdę porządnym kawałem gitarowego grania i do tego jest zaskakująco różnorodna. To wciąż tylko „średniak” w świecie rockowych gigantów, ale należy docenić jak ładnie dojrzała ta kapela i jak godnie prezentuje się w swojej obecnej formie.

---

Rozczarowania mniejsze i większe

The Black Keys - LET'S ROCK
Muniek - SYN MIASTA
happysad - REKORDOWO LETNIE LATO
Tabu - SAMBAL

Zacznę od Black Keys, bo mam najmniej do powiedzenia. Dałem im szansę i… po prostu się zawiodłem. Myślałem, że tak cenioną i popularną grupę stać na więcej. Nie przekonali mnie.

No to teraz Polskości. I to nie byle jakie, bo mówimy tu artystach, których słuchałem na żywo najwięcej razy, a ich płyty kupowałem niegdyś w ciemno. Dziś już tego nie robię – z różnych powodów. Tak, jak w tytule: mniejszych lub większych.

To na początek te najmniejsze. Okej, płyty Muńka nadal kupuję w ciemno, bo trochę szkoda na tym etapie przestać kolekcjonować wszystko, co ten człowiek kiedykolwiek stworzył. Tym bardziej, że wstydu przecież nie przynosi, co najwyżej strach. Tak, strach, bo tematyka jego solowej płyty momentami zaskakująco mocno pokrywa się z wydarzeniami, które miały miejsce po jej nagraniu. Muniek jest świadomy tego, że starość go dopadła i jego punkt widzenia się zmienił. Niestety, nie mogę być dla niego tak łaskawy, jak łaskawy był dla niego wylew. Album mi się po prostu nie podoba i to pod wieloma względami. Muzycznie nie ma na nim nic godnego uwagi, a i teksty, choć z fajnym przekazem, to są zarówno napisane, jak i zaśpiewane dosyć kiepsko. Sława, jaką zyskała ta płyta dzięki singlowi Pola jest zdecydowanie niezasłużona i chyba to mnie najbardziej w tym wszystkim irytuje, bo wolałbym, żeby Syn Miasta przeszedł przez rynek bez echa.

O ile na koncert Muńka nawet po wylewie chętnie się przejdę, tak o mojej obecności na koncertach happysadu możecie zapomnieć. To już po prostu nie moja bajka. Z resztą, zauważcie, że nadal zapisuję nazwę tego zespołu małą literą, tak jak było to w czasach jego świetności. Choć obecny, ambitnie grający Happysad nie jest w kręgu moich zainteresowań, to nadal szanuję tę kapelę i w pełni rozumiem kierunek w jakim podążyli. Świat najwyraźniej potrzebuje takiej muzyki i jeśli panowie czują się na siłach, by takową tworzyć, to proszę bardzo. Ja jednak wolałem na ich koncertach tańczyć, skakać i głośno śpiewać, niż stać w miejscu i patrzeć się na awangardowy wystrój sceny. Wracając do samej płyty – jest nieco lepsza od dwóch poprzednich. Obiecująco się zaczyna, ale po dwóch piosenkach wracamy do atmosferycznego grania, który nie do końca pasuje do tekstów Kuby. Ale nie jest to złe – po prostu nie w moim guście.

No i na koniec Tabu. Tabu i odrobina prywaty z mojej strony. Tabu to zespół, któremu kazać bym musiał oddać pieniądze za wszystkie koncerty, na których byłem. Kibicowałem im, gdy nikt ich nie znał. Byłem pełen podziwu ich energii i temu, jak się rozwijają. Trzymałem za nich kciuki, gdy grali na dużej scenie Przystanku Woodstock. Liczyłem na to, że ich kolejne płyty będą zapamiętane przeze mnie na lata.

Zamiast tego w 2015 zespół wydał średnie Meteory, które okazały się być początkiem końca. Lider kapeli zaczął mieć nawet jawne pretensje do ludzi, że przestali chodzić na ich koncerty. Na początku myślałem, że po prostu ubrał to w złe słowa, że nie to miał na myśli, ale nie – Rafałowi najwyraźniej trochę odbiła szajba. W tym roku Tabu przybiło sobie gwóźdź do trumny. Płyta Sambal jest krótka, ma paskudną okładkę, brzmi tak, jakby wokalista zapomniał jak idzie jego własny głos, kompozycje dają wrażenie napisanych bez pomysłu i na siłę, a obraz nędzy i rozpaczy podsumowuje ostatnia piosenka na płycie – Kasia, czyli singiel wydany dwa lata przed premierą albumu. I to nie jest bonus track – to jest zapychacz, aby ten album w ogóle można było nazwać long playem! Nie pozostaje mi nic innego, jak brutalnie stwierdzić, że najlepsze, co może się teraz przydarzyć grupie Tabu, to zakończenie działalności.

Wiem, że to dosyć ostre i negatywnie nastawione zakończenie tegorocznego podsumowania, ale hej – mało to słodziłem poprzednim płytom? Nie, niemało, bo to był naprawdę dobry rok. Jak wyglądają moje oceny dla każdego z zaprezentowanych albumów, ujawnię jednak za jakiś czas.