Post: #46

Tworzę podsumowanie roczne. Postanowiłem je podzielić na sześć rozdziałów. Już wiem jakie płyty trafią do każdego z nich, pozostaje tylko napisać tekst. Pierwszy rozdział mam gotowy, więc zamieszczam.

Rozdziały podsumowania roku 2019:

• Feniks z popiołów
• Powrót na właściwe tory
• Konsekwencja przede wszystkim, cz. 1: Zielone światło
• Konsekwencja przede wszystkim, cz. 2: Żółta kartka
• Pozytywne niespodzianki
• Rozczarowania mniejsze i większe
  

---

Feniks z popiołów

Tool - FEAR INOCULUM
Rammstein – RAMMSTEIN
Lighthouse Family - BLUE SKY IN YOUR HEAD
RPWL - TALES FROM OUTER SPACE

Kiedy grupa Rammstein objawiła się bez większej zapowiedzi ze swoim „Deutschland” to wydawało się, że tytuł powrotu roku powinien z automatu wylądować w ich rękach. Wtedy zza rogu wychylił się Tool i powiedział „Hola, hola!”.

Nie da się ukryć, że zarówno o „Zapałce”, jak i Fear Inoculum było głośno nie ze względu na to, że to albumy wybitne, a ze względu na to, że długo kazano nam na nie czekać. Teraz już są i udowadniają, że apetyt nie zawsze rośnie w miarę jedzenia, a wręcz przeciwnie. Głodni fani nie mają powodów do niezadowolenia, a i ci, którzy fanami jednej lub drugiej grupy nigdy nie byli, mogli się nimi zainteresować. Wrażenie robią też fizyczne wydania tych albumów, co oczywiście również jest częścią promocji, ale też pewnego rodzaju rekompensatą dla najwierniejszych wielbicieli Toola i Rammsteina (niepotrzebne skreślić).

Wracając do samej muzyki, Tool nie zmienił się nic, a nic. To nadal to samo granie, które nikogo nie zmusza do zainteresowania się nim i otwiera się na słuchacza dopiero wtedy, gdy ten sam tego chce. Dla mnie Fear Inoculum jest imponującym doświadczeniem, które za każdym razem pokazuje coraz więcej i więcej. Niektóre fragmenty potrafiły przejść obok mnie bez echa, by dopiero za którymś razem stać się godnymi zapamiętania. To oczywiście sprawia, że warto do tej płyty wracać.

Niezatytułowany album Rammsteina to zupełnie inna para kaloszy, która na dłuższą metę nie broni się tak dobrze. Tutaj kompozycje są stosunkowo proste i choć słucha się tego przyjemnie, to nie zachęcają one do ponownego odtworzenia. Co dziwi tym bardziej, że każda sesja z albumem zdaje się trwać tak krótko, jak żywot zapalonej zapałki, widniejącej na okładce. Tool jest przy tym jak znicz olimpijski, który płonie tygodniami, ale ma w sobie coś takiego, że chce się na niego patrzeć (a potem czekać w nieskończoność, aż znów zapłonie). Po wypaleniu się zapałki nie ma się ochoty wyciągać kolejnej – jest obawa, że można się poparzyć.

Tyle o wielkich, czas zająć się mniejszymi. Powrotu Lighthouse Family chyba nie spodziewał się nikt. Z jednej strony nie jest on zbyt udany komercyjnie, słupki oglądalności ich nowych tworów są bardzo niskie, a z drugiej tego właśnie się spodziewano, więc nowy album połączony został w dwupłytowe wydawnictwo, zawierające przeboje zespołu sprzed lat. Jak się mają nowe kompozycje na Blue Sky In Your Head? Dokładnie tak, jak należało się spodziewać – są lekkie jak piórko i nie celują w żadną konkretną grupę odbiorców. Lighthouse Family z jakiegoś powodu robiło to dobrze 25 lat temu i robi to dobrze teraz.

No i zostało RPWL, które zamieściłem na tej liście, bo nie za bardzo pasowało mi do którejkolwiek. Grupę poznałem dopiero w tym roku i wciąż nie znam ich poprzednich płyt, ale ta najnowsza jest… OK. Klimat przypominający trochę Blackfield, trochę Riverside. Piosenki raczej zachęcające tylko na początku, później nieco się dłużą. Ale jeśli ktoś lubi takie granie, to płyta jest w porządku.