Post: #44

Stone Temple Pilots – STONE TEMPLE PILOTS
Nowa płyta z nowym wokalistą, lecz w starym stylu. Dla mnie największym atutem Stone Temple Pilots zawsze byłą ich umiejętność do mieszania różnych rodzajów rocka, grając przy tym zawsze naturalnie. Jeśli grali mocno, to nie grali za mocno, jeśli wolno, to nie za wolno, a jeśli dyskotekowo, to też bez przesady. Przez to też nigdy nie rozumiałem dlaczego nazywa się ich zespołem grunge’owym, bo dla mnie bliżej im do rock and rolla. I pod tym względem nic się nie zmieniło – nowa płyta jest różnorodna, a mimo wszystko całkiem równa. Martwi jedynie jakość utworów, które nie są już tak dobre, jak za najlepszych czasów kapeli. Mimo to jest na czym zawiesić ucho i zdecydowanie jest to jeden z moich ulubionych krążków wydanych w 2018 roku.

Ocena: POZYTYWNA


Mela Koteluk – MIGAWKA
Mela kolejny raz nie zawodzi. Choć zgodnie z moimi oczekiwaniami to pierwszy singiel „Odprowadź” jest najmocniejszym punktem płyty, tak pozostałe piosenki bardzo łatwo przyswoić. Kompozycje są ładne i lekkie, a mimo to wiele się w nich dzieje. W dobrym odbiorze pomaga też głos artystki, która (przynajmniej w studiu) śpiewa czarująco, jak i pozytywny, słoneczny wręcz klimat płynący z większości utworów. Dosyć niespodziewanie może się okazać, że to najlepszy album Koteluk – jest równiejszy i ciekawszy od poprzedniczek, zachęcając do ponownego odtworzenia już po pierwszym odsłuchu.

Ocena: POZYTYWNA


Mark Knopfler – DOWN THE ROAD WHEREVER
Z przykrością muszę powiedzieć, że tym razem nie mogę być łagodny dla Pana Marka. Już poprzednia solowa płyta legendarnego gitarzysty Dire Straits, Tracker, wydawała mi się być mało interesująca. Owszem, jej styl jest jaki jest i nie przeszkadza mi takie łagodne oblicze Knopflera, ale słuchając płyty od deski do deski można było się zanudzić. Piosenki się dłużą i nie dają niczego wartego większej uwagi. Down The Road Wherever to… w zasadzie więcej tego samego. I jest to dla mnie ogromny minus, bo kolejny raz męczę płytę wyczekując jej końca. Z dwóch ostatnich albumów można by posklejać jeden średni, ale zamiast tego mamy dwie kiepskie. Nie zrozumcie mnie jednak źle – niech nam Pan Marek nagrywa jak najwięcej i jak najdłużej, bo jeśli na 15 nowych utworów znajdzie się choć jeden godny uwagi, to warto na niego czekać.

Ocena: NEGATYWNA


RSO – RADIO FREE AMERICA
Po odejściu Richiego Sambory z Bon Jovi zapowiadało się na to, że amerykański gitarzysta zechce udowodnić swoim dawnym kumplom z zespołu jak nagrać dobry, rockowy materiał. Niestety, Sambora najwyraźniej chciał udowodnić za dużo, przez co sam chyba zapomniał po co opuścił kapelę, z którą grał blisko trzy dekady. W międzyczasie związał się, prywatnie i zawodowo, z popularną gitarzystką z Australii znaną jako Orianthi i wspólnie ogłosili projekt RSO, w którym brać udział miało wielu znanych muzyków. Album zapowiadany był hucznie, a nagranych przez duet piosenek miało im starczyć na kilka następnych płyt.

Z jakiegoś jednak powodu od pierwszego ogłoszenia w stylu „premiera już niedługo”, a faktyczną premierą minęły cztery długie lata. Cztery lata, podczas których muzycy cały czas powtarzali, że jest dobrze, że już wkrótce singiel, że urwie nam cztery, a nawet osiem liter. Aż w końcu pojawiła się EP-ka z pięcioma piosenkami. A każda z nich z innej parafii – był typowy rocker, popowa papka, popowa ballada, rockowa ballada i jakieś country dla upośledzonych. Fani nie wiedzieli co na ten temat sądzić – jak materiał nagrywany przez cztery lata przez dwójkę gitarzystów może być tak mało rockowy, a przy tym tak dziwny i bez charakteru? W 2018 roku ukazał się więc album Radio Free America, zawierający 15 utworów. Jest to idealny przykład tego, że jeśli coś jest do wszystkiego, to jest do niczego. Każdy utwór zdaje się próbować trafiać w inną grupę odbiorców – próbować trafiać, bo zazwyczaj chybia. Chybiony był także związek Sambory z Orianthi – para rozstała się niedługo po wydaniu albumu, którego nawet nie starała się promować. Daikatana przemysłu muzycznego – projekt o którym przed powstaniem mówiono w samych superlatywach, po czym opóźniano jego premierę raz za razem, by ostatecznie wydać byle co i zamieść to pod podłogę. Wstyd.

Ocena: NEGATYWNA


Judas Priest – FIREPOWER
Gdy odpaliłem pierwszy singiel promujący nową płytę Judas Priest pomyślałem sobie „Wrócili!”. Niby nic odkrywczego, ale komentarz ten miał wyrazić jak bardzo spodobał mi się ten powrót i nie ma co ukrywać – Firepower jest kapitalnym albumem, na który nie stać by było wielu innych „dinozaurów metalu”. Fakt faktem, dodatkową energię Judasom daje ich młody gitarzysta Richie Faulkner, ale nie odbiera to szacunku, jaki należy się reszcie załogi za tak mocarne granie. Płyta jest po prostu wyśmienita i jeżeli ktoś lubi heavy metal, to polubi też nowe dzieło Judas Priest.

Ocena: MEGA POZYTYWNA


TACE Project – TIME TRAVELLER
Kilka lat temu Andrzej Citowicz pochwalił się małej grupie osób swoimi amatorskimi nagraniami. Odzew na forum był bardzo pozytywny, co sprawiło, że przez kolejne lata dzielił się on swoimi kolejnymi kompozycjami instrumentalnymi. W 2014 roku doszło do przełomu – Andrzej zebrał skład i wydał EP-kę z wokalem. Jego stare utwory nabrały nowej jakości. Nic więc dziwnego, że gdy zapowiedział pełny album swojego nowego zespołu, oczekiwania wobec niego były wielkie. TACE nie zawiodło i dostarczyło muzykę klimatem nawiązującą do rocka lat 80. Choć nagrania są w pełni amatorskie, nie sposób nie docenić świetnych gitar i interesującego podkładu. Momentami jednak zabrakło pomysłu, przez co album nie utrzymuje wysokiego poziomu przez cały czas. Mimo to, rzadko ma się do czynienia z tak piękną laurką dla muzyków, którzy znaczyli i znaczą dla nas tak wiele. A twórczość TACE taką laurką jest i niejedna legenda rocka byłaby dumna, gdyby usłyszała jaki poziom muzyczny potrafi osiągnąć wzorujący się na nim fan.

Ocena: POZYTYWNA