Post: #16

Slash – LIVING THE DREAM
Nie oszukujmy się, Slash wydał płytę, którą wydać mógł każdy. Takie brzmienie prezentuje wiele zespołów „niższej” rangi, czyli artyści uznawani za mniej utalentowanych i z całą pewnością mniej popularni. W najnowszym wydawnictwie nagranym wspólnie z Mylesem Kennedym & the Conspirators nie ma niczego, czego wcześniej byśmy nie słyszeli. I o ile w większości przypadków w ogóle by mi to nie przeszkadzało (wręcz przeciwnie – uwielbiam takie granie!), tak tutaj coś mnie jednak gryzie. Gryzie to, że tak mało w tym wszystkim Slasha. Obok tych piosenek każdy mógłby przejść obojętnie i nigdy nie wpadłby na to, że to legendarny gitarzysta Guns N’ Roses. Szczególnie jeśli solówki wcale nie są mocnym punktem całości. Najbardziej razi jednak wtórność utworów i, mimo wszystko, pewna przeciętność. Wszystko jest poukładane, dobrze wyprodukowane i z masą rockowej energii… Ale jednocześnie monotonne i kompletnie nie zapadające w pamięć.

Ocena: NEUTRALNA


You Me At Six – VI
Jeśli płyta trwa zaledwie 34 minuty, to oczekuję od niej samych hitów. I powiedziałem to na wstępie, aby mieć pretekst do zmasakrowania najnowszej płyty You Me At Six, ale... prawdę powiedziawszy „Szóstka” faktycznie ma same hity. Przeszkodą dla słuchających może być jedynie styl zespołu, prezentującego bardzo… niemęskiego rocka. Unowocześnione brzmienie utworów zachęca raczej do seksownego tańca na rurze, niż do grania na powietrznej gitarze. Tej zresztą prawie w ogóle nie słychać. Całości bliżej do twórczości grupy Bee Gees, co może zabrzmieć jednocześnie jak komplement i pogarda… bo niestety tak właśnie jest, bowiem niektóre utwory trącą nieco gejowskim klubem. A przynajmniej moim wyobrażeniem gejowskiego klubu, bo nigdy w takowym nie byłem. I do muzyki You Me At Six też raczej mnie nie ciągnie.

Ocena: NEUTRALNA


Joe Bonamassa – REDEMPTION
Czy Joe Bonamassa może się znudzić? I tak, i nie. Jeżeli ktoś polubi go raz, prawdopodobnie będzie go lubić już zawsze. Nie da się jednak nie zauważyć, że dostaliśmy kolejną porcję tego samego. Riffy zaczynają się powtarzać, a inne muzyczne zabiegi potrafią być dosyć przewidywalne. Wciąż jednak dostajemy garść świetnych gitarowych partii z solówkami na czele, wiele innych, głośnych instrumentów, no i żeńskie chórki. Chórki, którymi Bonamassa operuje wprost fantastycznie i stały się najmocniejszym punktem jego ostatnich płyt. Tytułowy utwór płyty Redemption jest tego doskonałym przykładem. Amerykanin potwierdza, że jest prawdziwą fabryką blues rockowych rewelacji.

Ocena: POZYTYWNA


Gorillaz – THE NOW NOW
Można odnieść wrażenie, że Humanz było niejako projektem pobocznym, który miał przywrócić Gorillaz na rynek popkultury i otworzyć drogę do faktycznego powrotu tego wirtualnego zespołu. Zaledwie rok od wydania tej płyty, fani dostali dokładnie to, czego oczekiwali. Autor najwyraźniej wziął do siebie słowa krytyki i tak oto o The Now Now nie można powiedzieć tych wszystkich złych rzeczy, które można było powiedzieć o Humanz… i w drugą stronę. Na pewno mamy tutaj znacznie więcej spójności, dzięki czemu album przypomina album, a nie składankę radiową. Nie brakuje tu interesujących zabiegów, na których można zawiesić ucho, a całość zostawia na słuchaczu dobre i co najważniejsze – niemieszane wrażenia.

Ocena: POZYTYWNA


Riverside – WASTELAND
Właściwie trudno mi cokolwiek na temat tej płyty powiedzieć. Po śmierci Piotra Grudzińskiego można było zastanawiać się, co dalej z Riverside? Zespół postanowił kontynuować działalność, ale czy we trójkę będą w stanie nawiązać do swoich najlepszych kompozycji?
Okazało się, że tak. Mariusz Duda w dużej mierze wziął na siebie tworzenie nowego materiału i jest to prawdopodobnie dzieło jego życia. Sami członkowie polskiej grupy opisali ten album jako najbardziej emocjonalny, z jakim do tej pory mieli do czynienia. Nie ma co oszczędzać słów, Wasteland brzmi po prostu kapitalnie. Zawarte są na nim piosenki różnych kalibrów, od ściany dźwięków, po stonowane klimaty. Wszystko nagrane zostało bajecznie, instrumenty współpracują ze sobą w harmonii i chaosie jednocześnie, a wiele fragmentów mogłoby posłużyć jako idealny przykład tego, czym jest rock progresywny. Przy tym wszystkim najbardziej jednak zadziwia mnie, że nie jestem osamotniony w zachwytach nad tą płytą. Ciepłe słowa płyną z każdej strony: od recenzentów, od fanów, od słuchaczy. Myślę, że mamy do czynienia z prawdziwym fenomenem, być może jedną z najlepszych płyt w swoim gatunku.

Ocena: MEGA POZYTYWNA