Post: #14

Doszedłem do wniosku, że znacznie lepiej wychodzą mi recenzje składające się z jednego akapitu. A jako że zabrałem się już za podsumowanie roku, to prezentuję pierwszą jego część.

Zrezygnowałem z dziesięciopunktowej skali ocen. Od dziś jest pięć, czyli siedem Bliżej temu do skali od 1 do 5, ale w skrajnych przypadkach mogę dać 0/5 lub 6/5.
A żeby wszystko było widoczne na pierwszy rzut oka, będę każdej płycie dawał odpowiedni kolorek:
Arcydzieło
Mega-pozytywna
Pozytywna
Neutralna
Negatywna
Mega-negatywna
Koszmar

---

Lao Che – WIEDZA O SPOŁECZEŃSTWIE
Nieszablonowe podejście do muzyki, pomysłowość i dobre, niebanalne teksty. Choć poprzednie wydawnictwo zespołu, płyta „Dzieciom” bardzo wysoko zawiesiła poprzeczkę i WOS jest albumem od niego słabszym, to Lao Che nie straciło niczego ze swojej wyjątkowości. Największym pozytywem jest to, że z każdym następnym odsłuchem nowy album smakuje coraz bardziej. Teksty są trafne i aktualne, a muzyka różnorodna. Nie brakuje radiowych hitów, utworów, które aż chce się śpiewać, chilloutu w stylu reggae, czy w końcu piosenek, które pobudzają do działania. W większości jednak kompozycje są dosyć wolne i skłaniające do rozmyśleń lub po prostu zbyt udziwnione i to wśród nich należy szukać najsłabszych punktów Wiedzy O Społeczeństwie. Poza tym jednak, to kolejna interesująca wycieczka po nietypowych dźwiękach i piosenkach pozostawionych do interpretacji słuchaczom.

Ocena: POZYTYWNA

---

Greta Van Fleet – ANTHEM OF THE PEACEFUL ARMY
Po oszałamiającym debiucie, przyszedł czas na prawdziwy sprawdzian. Nowy album Grety Van Fleet został przez recenzentów przyjęty dość chłodno… i jest to najlepsze, co mogło się tej kapeli przytrafić. Na rynku muzycznym i tak sobie poradzą wyśmienicie, a powodów do nadmiernych zachwytów za bardzo nie ma. Nazwanie tego krążka „średnim” jest bezpieczne dla każdego. Jeśli kogoś porównuje się do Led Zeppelin, to powinno się to robić po całości. Mimo to, ich granie bardzo się podoba. „Age Of Man” to jeden z najlepszych openerów, jakie w życiu słyszałem. Kolejne utwory choć już nie tak dobre, wciąż słucha się ich z ogromną przyjemnością. I po raz kolejny, małpowanie legend hard rocka jest zarówno największą zaletą, jak i wadą Grety, choć zdecydowanie wychodzi im na dobre. Na pierwszy rzut oka płyta jest fantastyczna, ale trudno nie odnieść wrażenia, że na taki tytuł nie zasługuje. Nie popadajmy w nadmierną euforię i poczekajmy aż chłopaki się rozkręcą. To po prostu nie może być dzieło ich życia.

Ocena: POZYTYWNA

---

Sting & Shaggy – 44/876
Najbardziej zaskakująca kolaboracja roku, a być może i dekady. Już samo wydanie jednej piosenki w takim składzie wydawało się być pokręcone, więc gdy dowiedziałem się, że Sting z Shaggym szykują cały album, nie można było się nim nie zainteresować. Płyta jest lekka i przyjemna, choć brakuje jej odrobiny charakteru. Co jest dosyć zaskakujące, bo wykonuje ją dwóch bardzo wyrazistych artystów. Muzyka za jaką się zabrali nie pozwoliła jednak na spektakularne fajerwerki, a wyłącznie stonowane, bujające brzmienia. To doprawdy zadziwiające, usłyszeć Stinga w takim repertuarze i być może ta płyta przekona wiele osób do reggae. Nie jestem tylko pewien, czy taki projekt był potrzebny jakiemukolwiek fanowi tego gatunku, choć album stara się łączyć różne jego rodzaje. Do tego dochodzi rozrywkowe podejście do muzyki Shaggiego i wychodzi z tego całkiem nieźle przyprawiona potrawa. Niczym szczególnym nie zaskakuje, ale wprowadza w dobry, pełen luzu nastrój.

Ocena: POZYTYWNA

---

Eminem – KAMIKAZE
Eminem jak to Eminem. Nie wydaje słabych płyt, chociaż wiele osób twierdzi, że wydaje. Problem bardziej tkwi w tym, że nie robi ich już tak dobrych. Na pewno jednak nie są złe, być może tylko nieco oklepane. Popularność artysty sprawia, że jego fani sami chyba nie wiedzą czego oczekują. Łączy hip hop z popem – narzekają, że się sprzedał. Wrzuca niekomercyjny rap – narzekają, że niepotrzebnie próbuje coś udowodnić. Możliwe, że Eminem wydał w ostatnim czasie za dużo materiału i przez to się zbrzydł. Jest to też największa bolączka albumu Kamikaze. Bity są fajne, nawet te agresywne (choć nigdy nie byłem fanem takowych), ale dosyć monotonne. Choć nie daję płycie pozytywnej oceny, daleki jestem od nazwania jej słabą. Jest w niej też coś, co bardzo rzadko się zdarza – jej druga połowa jest lepsza od pierwszej. Za te kilka piosenek, wielki szacun.

Ocena: NEUTRALNA

---

Muse – SIMULATION THEORY
Prawdę powiedziawszy spodziewałem się czegoś znacznie słabszego, ale Simulation Theory daje radę. Płytę cenię przede wszystkim za różnorodność, utwory naprawdę potrafią przechodzić ze skrajności w skrajność, ale zachowany przy tym wszystkim jest specyficzny styl grupy Muse. Z jakiegoś powodu nawet wcześniejsze single, które na początku mnie nie porwały, teraz brzmią lepiej. To zbiór jedenastu piosenek, które mogłyby dobrze się sprawować w różnych radiach i w każdej można znaleźć coś ciekawego. Jestem też przez to jednak bliższy stwierdzeniu, że to płyta pop rockowa. Stąd pewnie mieszane oceny fanów zespołu, ale mi osobiście odpowiada takie brzmienie. Bardzo pozytywne zaskoczenie.

Ocena: POZYTYWNA

PS. Wiem, że na razie jest bardzo niebiesko i ten kolor będzie w zdecydowanej przewadze aż do końca, ale spokojnie - bardziej skrajne oceny pojawią w kolejnych częściach.