Post: #51

AKT! napisał(a):nie rozumiem

Taki głupi żart.

AKT! napisał(a):nie tyle lubię rozchwianie, co świadomość, że nic nie jest czarne lub białe, nie pozwala mi poza sytuacjami absurdalnymi, ironicznymi na przyjęcie na serio takiej wizji świata; wolę więc, gdy sztuka zawiera w sobie jakąś niepewność, nawet jeśli jest jej tylko ziarnko

Czasami jednak niestety jest czarno-białe, chyba że traktujemy poważnie powody typu bo zupa była za słona. Poza tym... Myślę, że w życiu mamy tyle niepewności (od co się zdarzy jutro po co jest po śmierci), że przynajmniej w sztuce rzeczy chociaż czasami mogą być logiczne.

AKT! napisał(a):a ja bardzo lubię, jest kojący

Właśnie niby nie mogę mu nic zarzucić... No właśnie, niby. Z tego typu stylistyki bardziej preferuję Keatona Hensona.
Aczkolwiek, żeby nie było, że tylko najeżdżam na Sufjana, to ten utwór wydał mi się całkiem spoko:

A że jest dość świeży, to może nawet wrzucę go na listową playlistę?

AKT! napisał(a):ja przy końcówce tej piosenki kilkakrotnie płakałem

I to niby ja się uzewnętrzniam.
Przyznanie się przez faceta do płaczu jest nie lada wyczynem.
Cóż. Mną trzeba naprawdę ostro przetrząsnąć, żeby oczy w ogóle mi załzawiły (reakcji fizjologicznych na słońce albo 20 godzin przed kompem non stop nie liczę ).

P.S.

AKT! napisał(a):nie znamy się tak dobrze i niech tak pozostanie

Ale nie wiesz czy, a jeśli tak, to które z podanych wydarzeń mnie dotyczą