Post: #50

kajman napisał(a):ale żadnego przekazu w niej nie ma, bo być nie może.

ja się nie zgadzam; przekaz nie musi być werbalny, może być wyrażony jakkolwiek, choćby poprzez zestawienie dźwięków, aranżację, tempo; nie zawsze jest to świadome i można rzecz różnie interpretować (z przekazami werbalnymi jest przecież tak samo), ale można powiedzieć bardzo dużo jednym dźwiękiem; tu mówiliśmy akurat o ekspresji aranżacyjno-wokalnej, tak myślę, więc tym bardziej poza tym, że ktoś śpiewa coś, śpiewa to coś w jakiś sposób i ten sposób też nam wiele mówi, nawet jeśli nie rozumiemy tekstu -- jak ty

prz_rulez napisał(a):W takim razie polecam Ci rozkleić cały pokój w zdjęciach szyb podczas deszczu oraz nocy spowitych krakowskim smogiem [Obrazek: spoko.gif]

nie rozumiem

prz_rulez napisał(a):Serio lubisz rozchwianie emocjonalne? Zaręczam, to nic fajnego.

nie tyle lubię rozchwianie, co świadomość, że nic nie jest czarne lub białe, nie pozwala mi poza sytuacjami absurdalnymi, ironicznymi na przyjęcie na serio takiej wizji świata; wolę więc, gdy sztuka zawiera w sobie jakąś niepewność, nawet jeśli jest jej tylko ziarnko

prz_rulez napisał(a):Teoretycznie poprawny, ale powoduje, że nawet poważne teksty brzmią mało poważnie... A może paradoksalnie właśnie zbyt poważnie i przez to odbieram je mniej więcej tak, jak pisma urzędowe?

a ja bardzo lubię, jest kojący

prz_rulez napisał(a):O ironio, najbardziej emocjonalnym momentem przy tym Johnie Waynie było... umieszczone na końcu filmu zdjęcie Sufjana.

ja przy końcówce tej piosenki kilkakrotnie płakałem; nie ze względu na jakiekolwiek zdjęcie