Post: #21

17



Berat (Albania)

Pora najwyższa zajrzeć na tzw. prowincję i odwiedzić 'zwykłych' niezwykłych ludzi. Myślę, że miasteczko Berat, o którym kompletnie nie słyszałem przed wyjazdem będzie świetną okazją do tego. Zacznę od tego, że jego historyczne centrum jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jednak myliłby się ten, kto oczekiwałby z tego powodu tłumu turystów w tym urokliwym miejscu - to Albania, a tam naprawdę można chodzić swoimi drogami.
Spacer w wyjątkowym skwarze o jednej (o zgrozo tylko półlitrowej) butelce wody zaczął się wspinaczką do miejscowego skansenu, w którym można było obejrzeć wnętrze typowego albańskiego domu. Droga prowadziła dalej ku górze, więc sercem byłem coraz bardziej z miejscową ludnością przyzwyczajoną do dość mało komfortowej stromizny w trakcie załatwiania codziennych zakupów. Celem owej wędrówki był górujący nad miasteczkiem zamek z usytuowaną na nim cerkwią, podczas zwiedzania której zacząłem wreszcie rozumieć znaczenie każdej ikony w ikonostasie i rolę poszczególnych miejsc wewnątrz świątyni. Sam zamek zapisał mi się w pamięci w postaci murów obronnych, wystawionych na działanie słońca co rzutowało na długość przebywania przy nich, przynajmniej w moim przypadku.
Największą atrakcją Beratu jest jednak ujrzenie fasadowo ułożonych domów z niezwykłą powtarzalnością ich wyglądu, dzięki czemu został nazwany "miastem tysiąca okien".

Post: #22

16



Gjirokastra (Albania)

Z racji wysokich temperatur występujących na tym terenie do rodzinnego miasta Envera Hodży przybyłem późnym popołudniem. Pierwszym punktem programu była górująca nad okolicą średniowieczna twierdza z bardzo charakterystyczną wieżą zegarową. Przyjemne położenie obiektu i jego dość duża powierzchnia sprzyja organizacji wielu uroczystości, w tym nawet ogólnokrajowych wyborów miss.
Klimatyczne było i podzamcze, w którym można było łatwo stracić poczucie czasu, więc zakupiwszy magnes i rachatłukum mogłem zacząć celebrować ostatni wieczór na albańskiej ziemi. W takich to okolicznościach browar Korça tylko potwierdził swoją supremację w kraju...

Post: #23

Ależ kusisz tą Albanią.

Post: #24

Jedno z moich marzeń jeśli chodzi o Bałkany - drugie to Bułgaria.

Post: #25

15



Wodospad Podgórnej

Tegoroczne wakacje to także cudownych 11 dni w Karkonoszach, w górach, które odwiedziłem po raz pierwszy w życiu. Przybyłem, zobaczyłem i się kompletnie zakochałem.
Na dzisiejszego bohatera wpadłem jakoś przypadkiem w internecie czytając, że to trzeci co do wielkości karkonoski wodospad i że mimo małego rozgłosu warto tam pojechać. No jak warto to trzeba, pomyślałem. Jednak pierwsza próba tzw. pyknięcia tejże atrakcji spaliła na panewce, gdyż Przesieka (wioska, na której terenie leży wodospad) przywitała mnie deszczem. To znaczy wszystko grało do momentu wyjścia z samochodu, kiedy to po paru krokach lunęło z nieba aż miło. Powrót do auta był więc szybki, koła zaboksowały na mokrej trawie i tyle mnie tam tego dnia było.
Powtórna próba zdobycia przypadła już jednak na słoneczny i prawie bezchmurny dzień, więc pokonanie zacienionego odcinka prowadzącego do Podgórnej było prawdziwą przyjemnością i po kilkunastu minutach spaceru przed oczami miałem już ten jakże urokliwy ww. widok. Wodospad można podziwiać face to face z przerzuconego przez potok mostka, co sprzyja jeszcze dłuższej kontemplacji przy relaksującym szumie wody. Trochę tylko żałuję, że nie wskoczyłem do kociołka pod wodospadem by potowarzyszyć dwóm paniom w kąpieli, ale za to dowiedziałem się, że ów marmit służy morsom nawet, a może szczególnie zimą.
Aż strach pomyśleć co by było gdyby w 2007 r. do skutku doszła budowa elektrowni wodnej na Podgórnej. Obrońcy natury na szczęście szybko zareagowali.
Podsumowując z całego serca polecam właśnie to miejsce z racji kameralności, o którą trzeba się wystarać w Karkonoszach, ale widać, że małym nakładem sił można i ją osiągnąć.

Post: #26

Nawet nie wiedziałem, że byłeś w Karkonoszach

Ja też nigdy się tam nie kąpałem, ale może kiedyś spróbuję.
Obok Przesieki są też piękne miejscowości jak Sosnówka, Borowice czy Michałowice.
Na pewno jest co zwiedzać i gdzie wędrować.

Post: #27

14



Pasmo Bucegi (Rumunia)

Wspominałem, że każdy punkt topu będzie odrębną historią, jeden będzie przeczytaną od deski do deski lekturą, inny dopiero co 'otwartą' księgą. O jednym wypowiem się w szczególe, inny będzie po wsze czasy fascynował czymś nieodgadnionym. Cechą wspólną będzie jednak na pewno impresja, która najdłużej pozostaje w pamięci.
Na wyżej wspomniane pasmo górskie trafiłem w miejscowości Buşteni, gdzie po mocnym zadarciu głowy do góry ukazała mi się prawdziwie monumentalna stroma górska ściana, kwintesencja jednocześnie piękna i lęku.
Jakie było moje zdziwienie, gdy już po powrocie doczytałem o podziemnej hali dla gigantów odkrytej niby właśnie wewnątrz podziwianych przeze mnie gór. Hala halą, ale jakie zrodziła ona domysły! Z zapałem obejrzałem wszystkie dostępne 'mądre' programy wyjaśniające zagadkę gór Bucegi:



Można włożyć całą historię między bajki, ale mnie przynajmniej cała ta historia dodatkowo zachęca do ponownego odwiedzenia tychże skądinąd pięknych i sugestywnych terenów. Reklamowe hasło 'najbardziej tajemniczych gór Europy' pobudza wyobraźnię, a faktem pozostaje na pewno obecność fantazyjnych form skalnych, którym króluje sam... Sfinks! Zapraszam więc do pradawnych świętych miejsc Daków!

Post: #28

13



Wino Bermet (Serbia)

No to dziś przy weekendzie wracam do Was z propozycją degustacji. Degustacji zaskakującej, bo często w tym co piszę przemycam swoją estymę dla innego napoju wyskokowego, no ale jak śpiewał klasyk "ja wszystkie Was dziewczynki całować chcę", więc i dobremu winu nie odmówię.
Bermet jest winem deserowym i oprócz ukrywanej w tajemnicy receptury zawiera od 16 do 18 % alkoholu. Zasmakowałem w nim w Sremskich Karłowicach w ostatni dzień wojaży po Bałkanach i od razu wpadł mi do głowy pomysł zrobienia topu. Ha, miał rację sam Tesla twierdząc, że Bermet wzmaga intelekt! Do ciekawostek należy też dorzucić fakt, że był serwowany na dziewiczym rejsie 'Titanica' oraz na cesarskim stole we Wiedniu.

Post: #29

12



Zamek w Hunedoarze (Rumunia)

Pierwsze moje chwile na rumuńskiej ziemi łatwe nie były, w każdym bądź razie dla mojego serca i nerwów, bo droga przez siedmiogrodzki interior na pewnej wysokości do najbezpieczniejszej i najbardziej komfortowej nie należała. W dodatku czas niemiłosiernie się dłużył, dość powiedzieć, że podróż z przejścia granicznego niedaleko Debreczyna do rzeczonej Hunedoary (drogowy odcinek 300 km) zajęła siedem godzin.
Przezornie zaznajomiłem się dość szczegółowo z programem imprezy by móc z całą stanowczością i pewnością siebie pocieszać moich współtowarzyszy, że warto czekać na atrakcje u celu podróży. I nie pomyliłem się - widok zamku zapiera dech w piersiach.
I jeszcze zabawna historia. Otóż wracając z byłej posiadłości Korwinów i przechadzając się wśród kramów z pamiątkami moją uwagę zwróciła pewna drewniana zręcznościowa zabawka składająca się z dwóch elementów połączonych sznurkiem. Zadaniem, którego wymaga ona od gracza jest nabicie górnej części na wystający szpikulec. I właśnie ten szpikulec przekonał mnie, że mam do czynienia z typową rumuńską zabawką dla dzieci odwołującą się do dość makabrycznej, acz rodzimej historii z osikowym kołkiem. Jakie było moje zdziwienie, gdy już po powrocie do domu dowiedziałem się, że to tradycyjna japońska zabawka zwana kendamą w wersji 'pill'. No cóż, rumuńska czy japońska... ważne, żeby sprawiła mojemu chrześniakowi sporo frajdy w życiu, a może następny film z tej serii będzie pochodził już z Polski?

Post: #30

11



Sarajewo (Bośnia i Hercegowina)

Odwiedzając Bałkany nie sposób jest przejść obojętnie obok historii, a w Sarajewie ta najnowsza jest na każdym kroku. I tak przejeżdżając już słynną Aleją Snajperów, dziś główną arterią komunikacyjną wchodzimy w klimat miasta, które stało się symbolem największego europejskiego konfliktu zbrojnego po II Wojnie Światowej, a które powstało z upadku i od przeszło dwóch dekad próbuje zapomnieć o tragicznej przeszłości. Faktycznie dzisiejsze centrum to już oszklone wieżowce i gmachy, odbudowane przez te lata by swym blaskiem zaprosić każdego do zwiedzania miasta, do wniknięcia wgłąb, w miejsce gdzie zachód przechodzi w orient:

Głównym miejscem spotkań jest bazar miejski położony na terenie starówki, tzw. Baščaršija ze swoim symbolem, czyli studnią Sebilj. Niech nie zdziwią Was liczne parasolki z logo pewnego gazowanego napoju pochodzącego z USA, jesteśmy wszakże jak to usłyszałem od miejscowej kelnerki na tzw. 'religious area':

Spacer po stolicy wciąż de facto podzielonego państwa (p. układ w Dayton) prowadził między innymi obok Katedry Serca Jezusowego, przed którą od trzech lat stoi pomnik Jana Pawła II, czy mostu Mostu Łacińskiego, miejsca zamachu na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda. Nawiasem mówiąc już w Monasterze Tvrdoš na terenie Republiki Serbskiej (części składowej Bośni i Hercegowiny) można kupić magnes z Gavrilo Principem. Zresztą jak już jesteśmy przy symbolach szeroko rozumianej popkultury to polecam prace sarajewskiej grupy TRIO. Niech jeden z przykładów będzie dobrym omenem dla tego regionu:

Post: #31

10



Sighișoara (Rumunia)

O tym miasteczku słyszałem już w zamierzchłych czasach dziecięctwa mego, co sprzyjało narodzinom wyobrażeń, którym rzeczywistości niestety z reguły trudno sprostać. Pokonując już po zmroku ze swoimi tobołami kilkadziesiąt schodów fortyfikacji nie to, żebym porzucił wszelką nadzieję, ale bardzo trzeźwo podszedłem do tematu licznych legend dotyczących tegoż średniowiecznego grodu, więc po noclegu na skądinąd bardzo klimatycznym poddaszu, wyzbyty oczekiwań dałem się ponieść tajemniczej i jedynej w swoim rodzaju atmosferze, a przy tym i dość posępnej aurze. Już pierwsze kroki zaprowadziły pod dom będący miejscem narodzin samego Włada Palownika, czyli popularnego Drakuli. Myślałem, że żółty kolor nie wywołuje jakiejkolwiek bojaźni, a jednak chyba się myliłem...

Później była i charakterystyczna wieża zegarowa, i popiersie słynnego syna Sighișoary, i drewniane Schody Szkolne, i cmentarz saski z uroczym domem na wzgórzu... Uliczkami miasteczka trzeba chodzić po swojemu, swoim tempem i w zgodzie ze swoim temperamentem... ba, a nawet należy się zgubić, bo czyż nie są one wręcz stworzone do tego? Urozmaicenie kolorystyczne domów wskaże niczym nić Ariadny pożądaną drogę do celu...

Post: #32

thestranglers napisał(a):Faktycznie dzisiejsze centrum to już oszklone wieżowce i gmachy, odbudowane przez te lata by swym blaskiem zaprosić każdego do zwiedzania miasta

...Ale wystarczy przejść dwa-trzy kilometry dalej, by zobaczyć ewidentne ślady wojny. Na jednym z budynków widoczne są niemal idealnie równolegle od siebie oddalone ślady po kulach...

Post: #33

prz_rulez napisał(a):...Ale wystarczy przejść dwa-trzy kilometry dalej, by zobaczyć ewidentne ślady wojny. Na jednym z budynków widoczne są niemal idealnie równolegle od siebie oddalone ślady po kulach...

racja, przy samej Alei Snajperów stoją budynki z wyraźnymi śladami po ostrzale...

9



Wyspa Sobieszewska

Zacznę od tego, że zdjęcie przedstawia tylko w swym dolnym fragmencie miejsce, które mnie tak zachwyciło. Fotografia przedstawia Mewią Łachę, rezerwat przyrody, który obrałem sobie za cel pewnego słonecznego przedpołudnia. Prawdziwą przyjemność sprawia samo dojście do krańca zielonych terenów, droga bowiem wiedzie na przemian przez las, piaszczyste enklawy i sam brzeg Wisły. No właśnie, tak zwany Przekop Wisły jak widać targany jest dość mocnym prądem, co sprawia, że przejście po betonowych płytach można zakończyć zmoczeniem obuwia, a może być to przyjemne jedynie w sandałkach. Na końcu odcinka natkniemy się na tak zwane betonowe kierownice, po których spacerować można już tylko na własną odpowiedzialność.

Zachodnie rubieże wyspy skrywają z kolei Ptasi Raj, czyli jak nazwa wskazuje podobno już tylko niegdysiejszy azyl ptactwa morskiego. Atrakcją dla spragnionych kontaktu z żywą przyrodą mieszczuchów była XIX-wieczna kamienna grobla, którą można było dojść do falochronu przy ujściu Wisły Śmiałej do Zatoki Gdańskiej. Była, bo przed rokiem została podzielona dwiema zaporami. W stalowych klatkach umieszczono zastawki, które w środku mają przegrodę. Protesty mieszkańców zdały się na nic i w tej chwili przejście wygląda mniej więcej tak:

Post: #34

Post: #35

8



Harrachov (Czechy)

Do odwiedzenia tego przygranicznego czeskiego miasteczka zachęciła mnie oczywiście mamucia skocznia narciarska, której to żadnej wcześniej nie widziałem. Jednak jak już się jest gdzieś to trzeba poeksplorować i zająć cały dzień atrakcjami. I tak na pierwszy ogień poszła słynna jednotorowa izerska kolej zębata na odcinku Mýtiny (dawne polskie Tkacze, dziś część Harrachova) - Tanvald. Podczas podróży szynobusem moją szczególną uwagę wzbudziły gęste lasy na granicy polsko-czeskiej oraz dość intrygujący, wybudowany ze złotego piaskowca neogotycki grobowiec Riedla, ojca dawnego właściciela miejscowych hut w Desnie:

W samym już miasteczku znalazł się czas na Mumlavský Vodopád. Jest to dość uroczy rząd kaskad na potoku Mumlava, miejsce na pewno warte półgodzinnego spaceru z największego miejskiego parkingu:

Po obowiązkowych w Czechach knedlikach z gulaszem przyszła dopiero pora na danie główne, czyli zdobycie prawie szczytu Čertovej Hory z poklepaniem po szyi mamuta. Okazało się, że jest nie tylko ciężko okiełznać wiatr na Čerťáku, ale i wejść na niego, jednak dość forsowny spacer w górę został nagrodzony wspaniałym widokiem na miasteczko, którego beneficjentami byli Ostwald, Kasai, Hannawald czy Freund, czyli czterej zwycięzcy mistrzostw świata w lotach narciarskich na tamtejszym obiekcie.

Post: #36

thestranglers napisał(a):Harrachov (Czechy)

Nie ukrywam, że to miejsce raczej nie będzie mi się kojarzyć dobrze, gdyż pierwszy, wymarzony wyjazd na konkurs w skokach podczas mistrzostw w lotach skończył się przegraną z wiatrem i przegięciem organizatorów.
A grobowca nie widziałem, gdyż przez kilka godzin stałem, łudząc się, iż jednak trzecia seria mistrzostw się odbędzie...

Post: #37

7



Zamek Chojnik

Pora na największą atrakcję na tegorocznym Europejskim Szlaku Zamków i Pałaców, czyli na zamek zupełnie niepozornie wyłaniający się na horyzoncie wypełnionym górami i lasami. By się do niego dostać można pokonać czarnym szlakiem skalisty i miejscami dość stromy szczyt, co już czyni wyprawę o wiele ambitniejszą od przykładów przytaczanych tu wcześniej. Po drodze można obejrzeć też groty i skalne wgłębienia jak np. Dziurawy Kamień.
Największą zaletą samego zamku jest możliwość dowolnego, pozbawionego wszelkiej kontroli łażenia wokół i wewnątrz niego. Sporą frajdę przyniosło mi już obejście przynajmniej części zewnętrznych murów. Troszkę trzeba było pomyśleć jak ale o to przecież chodzi w górach. Na terenie samego zamkowego obejścia uwagę zwraca pręgierz, a poza tym bardzo przyjazny i nieinwazyjny wystrój dziedzińca. Można postrzelać z kuszy, odpocząć w cieniu pod drzewem albo udać się dalej w górę na wieżę zamkową. Zgadnijcie którą opcję wybrałem - człowiek dostaje dodatkowej motywacji wiedząc, że za chwilę przed jego oczyma rozciągną się fantastyczne widoki na Śnieżkę czy stację przekaźnikową nad Śnieżnymi Kotłami, a i sam dziedziniec prezentuje się z wysokości uroczo:

Wisienką na torcie były dwa smoki, z których jeden, ten spokojniejszy dał się sfotografować:

Post: #38

Ale słodziak

Post: #39

6



Sybin (Rumunia)

Dziś ostatnia wycieczka po Siedmiogrodzie i na deser jedno z najważniejszych miast tego regionu. Do dawnego Hermannstadt trafiłem w trakcie Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego, dzięki któremu miasto z pewnością nabrało jeszcze większego uroku i jeszcze intensywniej niż zwykle tętniło życiem. Spacerując po niegdysiejszej (z 2007 roku) Europejskiej Stolicy Kultury nie omieszkałem zauważyć charakterystycznych dla tamtejszych domów okien-oczu i odszukać Most Kłamców. Legenda głosi, że most zawali się po tym, gdy przejdzie po nim kłamca. Dla pewności wybrałem przejście... pod nim.

Kończąc rumuński wątek chyba zgadzacie się ze mną, że zupełnie niesłusznie ten kraj jest (celowo bądź nie) pomijany w podróżach Polaków. Dość duży obszar, więc wiążące się z tym bogactwo kulturowe, różnorodność krajobrazów i niezwykłość wielu miejsc powinny właśnie zachęcać do odwiedzenia tego nam przyjaznego państwa. Myślę, że Wy czujecie się do tego zmotywowani?

Post: #40

5



Jezioro Ochrydzkie (Macedonia)

Na Macedonię ostrzyłem sobie zęby od dawna. Do odwiedzenia tej śródlądowej republiki zachęca już złotożółte 'słońce wolności' z chyba najbardziej optymistycznej flagi na świecie. Z racji braku dostępu do morza istotną rolę w przemyśle turystycznym odgrywa kolejny bohater topu, czyli najstarsze europejskie jezioro, do którego zaszczytny dostęp ma również Albania. Jezioro Ochrydzkie to jednak właśnie także historia, ba, i to jaka - z racji swojego tektonicznego pochodzenia jego wiek można ocenić nawet na cztery miliony lat.
Poznawanie tego jakże uroczego zakątka naszego kontynentu zacząłem w najważniejszym ośrodku administracyjnym regionu, w mieście Ochryda, gdzie historia zostawiła swoje ślady w postaci wielu pięknych cerkwi, jak chociażby św. Zofii, czy św. Pantelejmona. Jednak największe wrażenie robi ta ze zdjęcia wyżej, czyli św. Jana Teologa w Kaneo. Położona na skalistym półwyspie nad krawędzią klifu jest prawdziwą wizytówką tego maleńkiego kraju w sercu Bałkanów.
Historia to jednak przede wszystkim pamięć ludzi, a dumni Macedończycy ją znają i potrafią o nią dbać. Urocze symbole państwowości, zarówno ten dawny, czyli gwiazda (słońce) z Werginy (dla miejscowych bardziej z Kutłesz), jak i ten nowy, zatwierdzony po protestach Greków w 1995 roku są obecne na prawie każdej pamiątce. Mieszkańcy Ochrydy kultywują tradycję, a może inaczej: po prostu ze względu na dość skromne apanaże są zmuszeni do prostego życia. I tak przechadzając się po ulicach tej turystycznej mekki co rusz napotykałem u nas kompletnie zapomniane różne modele Zastaw. 'Jest biednie, acz godnie', pomyślałem.
Podróżując brzegiem jeziora w niedużej odległości spotkamy kolejne niezwykłe miejsce. Jest to tzw. Zatoka Kości, czyli rekonstrukcja osady z epoki brązu, malowniczo położona na drewnianym podeście na palach wbitych w dno jeziora. Skojarzenie z karaibskim krajobrazem natychmiastowe, przynajmniej u mnie.

Stąd niedaleko już do położonego blisko granicy z Albanią monasteru św. Nauma, ucznia Cyryla i Metodego, zwanego cudotwórcą. Jego wieczne błogosławieństwo ma moc przywracania zdrowia psychicznego, a podobno wystarczy przyłożyć ucho do grobu świętego, by usłyszeć bicie jego serca. Niezwykłą ciekawostkę odkryłem podczas rejsu łodzią po Czarnym Drinie (rzece wypływającej z jeziora), mianowicie jego wywierzysko, czyli miejsce, gdzie nagle w postaci bąbelków wypływa spod ziemi. Aha, byłbym zapomniał, to właśnie w Ochrydzie poznałem znaczenie nazwy Jugosławia w tłumaczeniu miana znanego miejscowego wina 'T'ga za Jug' jako 'tęsknoty za południem'. Tak zdobywaną wiedzę to ja lubię.