Post: #319

Miszon napisał(a):

kajman napisał(a):Na pierwszej płycie jeszcze delikatniejszy jest Moonchild

Ale w nim bardziej się rzuca w uszy jego awangardowość, niż delikatność.
"Peace" z kolei to taka miniaturka, więc nie liczę jej. "Cadence and cascade" - tu się zgadzam. "Islands" to jednak dość mocno rozbudowany aranżacyjnie kawałek, owszem - balladowy, ale jakoś określenie "delikatny" mi do niego nie pasuje. "Lady of the dancing water" to głównie jakieś dźwięki nie tworzące konkretnej piosenki, także bardziej pod "Moonchild" bym to podciągnął.

Na początku Moonchilda wyraźnie dominuje delikatność, dopiero później pojawia się awangarda. Może także dlatego odbieram go przede wszystkim jako delikatny, mimo że ten początek to tylko 3 minuty, a awangarda kolejne dziewięć. No ale poza tym ta awangarda też jest w znacznym stopniu wyciszona i bardzo łagodna.
Peace w sumie to nie taka miniaturka, ale każda z jej części taką miniaturką w zasadzie jest.
Islands to jest rozbudowany aranżacyjnie, ale dopiero w samej końcówce. Przez sześć minut jest bardzo delikatny, w siódmej zaczyna się coś dziać i dopiero 2 ostatnie minuty są mocniejsze. To co napisałeś bardziej mi pasuje do Letters, który wprawdzie zaczyna się bardzo delikatnie, ale po minucie wchodzi ciężki fragment. Tam to faktycznie niesamowicie wiele się dzieje.
Co do Lady to mam wrażenie, jakbyśmy o innym utworze mówili, bo to akurat jest dosyć konwencjonalny dla nich utwór, który bez problemu można nazwać piosenką z przepiękną delikatną partią gitary i świetnym fletem. Tu pozwoliłem się podeprzeć Encyklopedią rockową: Wysublimowana melodycznie i kolorystycznie ballada.
Tak się złożyło, że robię sobie przesłuchania do tutejszego topu WC, więc akurat jestem na bieżąco z trzema z tych utworów.