Post: #37

Oj tak, to zmienia w 100% sens mojej wypowiedzi. Teraz jest zupełnie nierelewantna. Powiedzmy, że mówimy o okresie do "Sacred Love".
Zdecydowanie u Stinga nie ma i nigdy nie było równi pochyłej (niezależnie w którą stronę), a przynajmniej nie bardzo ekstensywnej. Nie znam jego wszystkich solowych płyt w całości, ale mogę się zgodzić, że kryzys przyszedł do Stinga w 1996 roku wraz z "Mercury Falling". Potem było lepiej, "Brand New Day" ma kilka dobrych momentów i to generalnie udana płyta. Największym nieporozumieniem było "Sacred Love". I tu się kończy komercyjny Sting - zarówno "artystycznie" w obszarze adult contemporary jak i w ogóle, bo kolejna płyta odsłania zupełnie nowy inny styl. I "Labyrinth" okazuje się być eksperymentem dojrzałym i udanym. "If on a Winter's Night..." to moja jego ulubiona płyta. I znowu zupełnie inna niż pozostałe. Przemyślana i dopracowana w każdym detalu. "Symphonicities" przy tym brzmi płytko, ale ogólnie jest przyjemne.