Post: #254

Artur O. bardzo ładnie wszystko wyjaśnił. EB była muzycznym symbolem swojej epoki, te płyty trochę za bardzo zrosły się z epoką. W dodatku coś jest tam nie tak w brzmieniu, nie znam się na tyle, by użyć tu technicznych sformułowań, ale niedawno słuchałem w całości jej płyt z 1994 i 1995 i w tym, jak jest nagrana perkusja, coś mi przeszkadza. Czy to wina perkusisty, czy właśnie produkcji, trudno mi powiedzieć. Takie "Gemini" Kowalskiej, niby podobne klimaty i okres, ale brzmi jakoś lepiej od strony produkcyjnej, jakoś też nie jest tak "przywiązane" do połowy lat '90.
Co do wokalu - też uważam że może nie była najlepsza, ale była niepodrabialna.

Te jej nagrania po powrocie cierpią trochę na problem powrotu do przeszłości, może to kwestia tego, że faktycznie to są jakieś stare rzeczy które 10 lat leżały w studio.
Ale te najnowsze zdają się już pozbywać tego problemu, jakby Edyta miała przeszłość już za sobą i muzycznie żyła dzisiejszym dniem, ta muzyka daje nadzieję że jeszcze nam coś powie, co nie jest grzebaniem w popiele z intencją rozpalenia ogniska ponownie.

A poza tym, pomijając takie klasyki, które tchną wszechczasowością i do dziś robią duże wrażenie, jak "Sen", "Ostatni", czy "Tatuaż" to najbardziej lubię EB właśnie wtedy kiedy wychodziła ze swoich klimatów: Boogie, Żart w zoo, Zabij swój strach (to ostatnie tekstowo może tutaj nie, ale muzycznie bardzo na plus, choć właśnie ta sekcja rytmiczna...).