BECK - DREAMS

Po niezwykle udanym i docenionym przez krytykę albumie „Morning Phase” Beck dość szybko powraca z nową propozycją. Tym razem znacznie skoczniejszą i zbliżoną do swojego typowego wizerunku muzycznego. „Dreams” według słów muzyka ma być zapowiedzią zupełnie nowego albumu i jeśli muzyka na tym krążku będzie równie dobra i zbliżona do dzisiejszej nowości, to już nie mogę się doczekać. Przede wszystkim dlatego, że „Dreams” to doskonała kompozycja, przebojowa, ożywcza i niezwykle witalna. W zasadzie łapie się ją w lot i można ją ustawić w szeregu z największymi przebojami Beck’a, z „E-Pro” i „Pay No Mind (Snoozer)” i „Loser” na czele. To zdecydowane uproszczenie formy w stosunku do dopracowanych i wypieszczonych piosenek z „Morning Phase”, ale za to pokazuje to najszczersze i najbardziej prawdzie oblicze Beck’a. Jest to również dowód na to, że pomimo upływu tylu lat ten gość ciągle to coś.


MUSE - MERCY

Nowy singiel Muse „Mercy” może nie jest tak bardzo przebojowy jak poprzedni „Dead Inside”, ale i tej piosence udało się w końcu wspiąć do trzydziestki. Można powiedzieć, że ten utwór to kwintesencja Muse, ale przynajmniej w mojej opinii, cały czas czegoś brakuje mu w warstwie kompozycji. Oczywiście można się do niego przekonać i polubić, ale chyba można było wybrać troszkę lepiej. Za to na pewno może podobać się oprawa wizualna piosenki, od której dosłownie nie można oderwać oczu. Ponadto w całość albumu wpasowuje się jak ulał, zarówno pod względem muzyki, jak i przekazu lirycznego, który pozostaje w ciągłości z resztą albumu. Albumu, który został różnie przyjęty, ale według mnie to jedna z lepszych płyt zespołu i swoiste otrząśnięcie się po eksperymentalnym i momentami dziwnym „The 2nd Law”.