ALBERT HAMMOND, JR. - BORN SLIPPY

Na razie nie zapowiada się nam rychły powrót The Strokes, ale zawsze miło usłyszeć Alberta Hammond’a w znakomitej formie. Ciężko przewidzieć ile jego nowych piosenek miałoby szanse trafić na nowy album zespołu i przede wszystkim czy pasowały by one Julianowi. Mi osobiście na pewno nie przeszkadzałaby „Born Slippy” w repertuarze nowojorczyków. Piosenka szybko zapada w pamięć, czy też inaczej mówiąc dosłownie wwierca się w głowę. Możemy tu odnaleźć patenty, które charakteryzowały ostatnie dwa albumu The Strokes, czyli radosną i pulsującą gitarę, soczyste partie akordów, melodyjne zwrotki i refreny. To wszystko razem przy stosunkowo niewielu instrumentach potrafi zaskoczyć i stworzyć niezwykle barwną brzmieniowo aranżację. Inną sprawą jest przyzwyczajenie się do tego, że teraz śpiewa Albert, który jest nienajgorszym wokalistą, ale do swojego ojca trochę mu brakuje. To jednak w tej muzyce zupełni nie przeszkadza, a radość z słuchania jego gitary rekompensuje wszystko. Wydaje się też, że w odróżnieniu od wcześniejszych albumów artysty „Momentary Masters” może odnieść spory sukces komercyjny.


INTERPOL - ANYWHERE

Trochę czasu od premiery „El Pintor” już minęło, a ten album nie pozostawia mi spokoju i ciągle do niego wracam. To prawdopodobnie znaczy, że jest na tyle niezły, a zarazem nieprzewidywalny, że warto do niego wracać. Wcześniejsze single radziły sobie na mojej liście z różnym szczęściem. Na pewno „Everything Is Wrong” trochę za słabo, bo długo się rozkręcało i zdążyłem się już przerzucić na aktualną nowość „Anywhere”. Ciężko też powiedzieć jak będzie teraz, bo ścisk jest nieprawdopodobny, a to co prezentuje i prezentował Interpol wymyka się trochę pojęciu klasycznego przeboju. Tą muzykę trzeba po prostu lubić i ciężko ten specyficzny związek miedzy słuchaczem i artystą odzwierciedlić w liczbach czy też pozycjach. Wiem trochę zboczyłem, dlatego wracając do „Anywhere” to typowa dla Interpol piosenka, nostalgiczna i smutna, ale zarazem dynamiczna niezwykle rokowa. Znowu mamy do czynienia z świetnymi partiami gitary Daniela Kesslera, który swoją grą wyróżnia się tu nie mniej niż charakterystyczny głos Paula Banksa. Interpol to ciągle porządny nowojorski band, który nie poszedł na żaden kompromis i konsekwentnie realizuje swoją muzyczną wizję.