Post: #3

Aż się podzielę swoimi typami. Trochę przekoloryzowałem te płyty w opisach, ale kij w to.


Edyta Bartosiewicz - Renovatio

Album, na który czekali niemalże wszyscy. I to czekali nie tak krótko, bo ponad dziesięć lat. W końcu, po masie zawirowań, plotek w mediach oraz powoli gasnących nadziejach fanów, płyta ta wyszła na światło dzienne. Nie jest to być może arcydzieło w dziejach muzyki. Mimo to, ogromną radość mnie i tysiącom, jeśli nie milionom, Polaków, sprawiło usłyszenie tych pełnych ciepła, choć smutnych, piosenek i zobaczenie, że wcale nie trzeba uczestniczyć w skandalach i emanować seksapilem, by wejść na pierwsze miejsca list przebojów. Edyto, gratulacje!


From.uz (aka Fromuz) - Sodom & Gomorrah

Przyznam się, iż nie słyszałem tego albumu w całości. Niemniej jednak, znając poprzednie dokonania grupy, jestem w stanie zagłosować na nich nawet ciemny. Tym bardziej, że muzyki z Azji Środkowej w polskich mediach tyle, co kot napłakał. Bardzo się cieszę, iż zespół ten został zauważony w Nocy Muzycznych Pejzaży; trzymam za nich kciuki.


Kings Of Leon - Mechanical Bull

Niektórzy spisali grupę na straty. Stwierdzili, iż członkowie zespołu się wypalili i nie stworzą już nic ciekawego. Tymczasem udało im się nagrać całkiem świeży, chwilami wręcz bardzo rockowy album, czego dowodem jest między innymi utwór "Don't Matter".


Arctic Monkeys - AM

Arctic Monkeys to jeden z niewielu zespołów inwazji brytyjskiego indie rocka połowy ostatniej dekady, który przetrwał pewne załamanie się tego gatunku zaledwie kilka lat później. Po ewolucji, z brzmieniem prędzej przywołującym na myśl kalifornijską plażę niż przedmieścia Sheffield, grupa wciąż przyciąga rzeszę fanów, w Polsce zaś będąc bardziej popularna niż kiedykolwiek. "AM" to płyta, bez której muzyczny pejzaż roku 2013 wydaje się być wyblakły i pozbawiony wielu intensywnych barw.


Pet Shop Boys - Electric

Pomimo niemalże sześćdziesiątek na karku, Neil Tennant i Chris Lowe nie próżnują. Nie dość, że zaledwie dziesięć miesięcy od premiery "Elysium" wydali nowy album (po raz pierwszy w historii w niezależnej wytwórni), to w dodatku byli w stanie zachwycić nim krytyków na tyle, iż ocena 3,5 była uznawana za bardzo słabą, a w wielu krajach grupa nie była tak wysoko na listach albumów od czasu legendarnego już "Very" z 1993 roku. Choć ciężko to szukać radiowych hitów, to i tak zespół potwierdził niesłabnącą formę i niezmienny dryg do ciekawych kompozycji.


Suede - Bloodsports

Jeszcze britpop nie umarł, póki Suede żyje. Choć członkowie grupy zdecydowanie odcięli się od prób nagrania retro-płyty, to nie da się ukryć, iż utwory z albumu budzą nostalgię u dawnych fanów zespołu. Jednakże nawet Ci, którzy nie pamiętają już czasu debiutu takich formacji jak Suede i Pulp, nie mogli być rozczarowani. To po prostu bardzo dobry krążek.


Amaranthe - The Nexus

Niestety, niewiele było w tym roku dobrego symfonicznego metalu. Grupy takie jak Leaves' Eyes w dużej mierze zawiodły. Nieoczekiwanie, na horyzoncie pojawił się zespół, którego brzmienie można określić jako bardziej komercyjne - w sieci pojawiały się tagi "pop", a nawet "eurodance". Poprzedzone fenomenalnym singlem tytułowym "The Nexus" wydawnictwo stanowiło dobry substytut tego, czego nie dostarczyli nam giganci gatunku.


Thompson - Ora et labora

Przyznam, iż do tej płyty mam bardzo ambiwalentny stosunek. Z jednej strony, Marko Perković i spółka prezentują bardzo mocne brzmienia. Z drugiej, frontman grupy niespecjalnie próbuje się kryć ze swoim chorwackim nacjonalizmem. Mimo to sądzę, iż jest to solidna propozycja, która może spodobać się słuchaczom Nocy Muzycznych Pejzaży.


Bressie - Rage And Romance

Juror irlandzkiego The Voice, Neil Bressin, po romansującym z elektroniką "Colourblind Stereo", niejako wrócił do swoich korzeni. Album "Rage And Romance" powinien być promowany na równi z tworami największych gwiazd muzyki alternatywnej z Wielkiej Brytanii - niestety, ze względu na swoje pochodzenie Bressie już na starcie jest poszkodowany i, póki co, pomimo przeprowadzenia się do Londynu, może liczyć jedynie na rodzimą publikę, która swoje uwielbienie wyraziła poprzez "wrzucenie" płyty na szczyt irlandzkiej listy albumów. Wśród dwunastu kompozycji perłą w koronie wydawnictwa jest "Silence Is Your Saviour" - utwór zdający się, choć nie wprost, nawiązywać do depresyjnych epizodów z życia wokalisty.


Various Artists - Eurovision SC - Malmö 2013

Każdy z nas ma swoje "guilty pleasures". Jedyną kwestią pozostaje to, czy się do nich przyznajemy. Eurowizją interesuję się od ponad dziesięciu lat i się tego nie wstydzę. Uważam, iż jest to szczytną idea, mającą jednoczyć ludzi w rytmie muzyki. Nawet, jeśli konkurs nie zawsze jest w stanie wygrać z polityką, nie oznacza to, iż nie należy kultywować tej, było nie było, już kilkudziesięcioletniej tradycji. Często komentuje się niski poziom prezentowanych utworów, jednak to właśnie tam premierę miał fenomenalny "Nocturne" grupy Secret Garden. W swoim głosowaniu wyrażam zdecydowaną aprobatę dla eurowizyjnych zmagań i już nie mogę się doczekać tego, co artyści zaprezentują nam w 2014 roku w Kopenhadze.


Niestety, obawiam się iż tylko 1-2 płyty mogą mi pozwolić na ewentualne przeczytanie mojego komentarza na antenie, ale cóż... Bywa.