Post: #241

3. Nine Inch Nails - The Downward Spiral (1994)



Na pewnym etapie życia nie mogłem żyć bez tej muzyki. Utożsamiałem się z nią, cały czulem się bohaterem tego dziwnego świata, miałem wrażenie, jakbym współuczestniczył w tych wszystkich opisywanych przez Reznora okrucieństwach, jakbym siedział w jego głowie. Reznor jest tak na prawdę wyrzutem sumienia wielu pysznych ludzi, którzy żyją w przekonaniu, że są usprawiedliwieni i rozgrzeszenia. Plyta Dawnward spiral jest zapisem apokalipsy, jaką jest w stanie stworzyć człowiek w konfrontacji z bliźnim. Silnie emocjonalna płyta. Muzycznie to wielki przełom, potężne uderzenie prosto w nos. Jest moc wczesnego rocka industrialnego, ale jest i nowoczesne finezja, jakieś bardzo charakterystyczne dla NIN pejzaże muzyczne, które znakomicie się sprzedały o filmu o Urodzonych Mordercach. Wlaśnie ta szkoła kombinowania z brzmieniami, wyrafinowane elektroniczne brzmienia, wraz zeznakomitym operowaniem stołem mikserskim i automatem perkusyjnym dały tak niepowtarzalny efekt. Bezprecedensowe jest też budowanie piosenek, to nie jest typowa piosenka, coś bardzo oryginlanego i nie dajacego się podrobić.
Cytując swoja recenzje wcześniejszą: Czy ktoś chciał stracić słuch? Nie ma takich ludzi. Człowiek stworzon jest by kochać. I look down at where you're standing. To jedna z piosenek mojego życia, to buldożer moich małżowin. Gdy będę głuchy, będę wiedział komu wysłać fakturę za ślimaki. W ogóle film z którego pochodzi ten hałas mnie rozbroił zupełnie. Każdy kiedyś był młody i oglądał dziwne filmy. Moim filmem na tapecie był Natural born Killers. Olivier Stone do współpracy zaprosił Trenta nie bez kozery – to człowiek , który jak mało kto potrafi czuć emocje, który agresję potrafi zapisać nutowo. Który tworzy tak niesamowite melodie, tak niepowtarzalne i tak wstrząsające. Hałas i zło – rzeknie maluczki – no i błąd. Bo jest i liryczne Hurt, posępne, spokojne Piggy. Jest pokręcony cover Joy division Dead Souls, jest kompletnie nieokiełznany – prawie mój ulubiony - March Of The Pigs, jest chory Mr. Self Destruct, ale przecież mamy taneczne niemalże The Hand That Feeds, cudowne Closer, dudniące chorobą Deep. Jest niemalże trashmetalowe Happiness in Slavery – z prekursorskim, sadystycznym teledyskiem, jest narkotyczny The Fragile. The Downward Spiral – płyta, której człowiek ceniący nietuzinkowe dźwięki nie może nie znać. Choć tak naprawdę moment kiedy poznałem Nine Inch nails – na z-rocku - March Of The Pigs uważam za święto i każda płyta stworzona przez trenta okraszona jest czymś takim ….. Trent mówi i trąci o przemocy, o alkoholizmie, o narkomanii, o rzeczach, które trawią ludzi. Nie mówi o pierdołach, miłości i kwiatkach. NIN – moja obsesja muzyczna. Jedna z największych rzeczy jakie odkryłem, jedna z najbardziej niezwykłych zjawisk jakie przetoczyły się przez moje małżowiny. Moja chora miłość. Moja choroba.


- March of the Pigs
- Closer
- Piggy

Post: #242

Korci mnie, by już dziś rozdać wszystkie karty, Powstrzymajcie mnie lub tez nie

Post: #243

Rozdawaj. Sypnij asem z ręka.

Na dwóch ostatnich miejscach wysłużone tytuły, dwie klasyczne płyty, kamienie milowe w swoich kategoriach. Nine Inch Nails to również był dla mnie przełom. Pierwsza naprawdę mocna płyta, która mi się spodoba....ale przecież to zupełnie inny rodzaj mocy. Fascynujące połączenie rocka i elektroniki. Gdzieś w tym wszystkim uchowały się melodie jak z porcelany. Szczytowe osiągnięcie industrialu.

Post: #244

saferłel napisał(a):Rozdawaj. Sypnij asem z ręka.

będziecie rozczarowani. Bo płyty, na szczycie to nie są kamienie milowe.

saferłel napisał(a):Pierwsza naprawdę mocna płyta, która mi się spodoba....ale przecież to zupełnie inny rodzaj mocy. Fascynujące połączenie rocka i elektroniki. Gdzieś w tym wszystkim uchowały się melodie jak z porcelany. Szczytowe osiągnięcie industrialu.

świetnie napisałeś. Jeszcze ktoś chce, bym już teraz się ujawnił?

Post: #245

dziobaseczek napisał(a):Bo płyty, na szczycie to nie są kamienie milowe.

Każdy ma swoje. Może te dwa są naszymi wspólnymi

dziobaseczek napisał(a):świetnie napisałeś. Jeszcze ktoś chce, bym już teraz się ujawnił?

Lud chce!

Post: #246

2. Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994)



Ci kaznodzieje wielokrotnie robili mnie w trąbę. Ich sporą wadą, patrząc już z perspektywy czasu, to rozmienianie się na drobne, rozcieńczanie repertuaru nijakością, jaka niestety ostanio jest nagminna. Co gorsza odbija się to permanentnie na koncertowych tracklistach. Ciągle te wyświechtane hity z ostatnich płyt. Tylko w Anglii zdobywają się na częstsze sięganie do pierszych płyt, do mniej oczywistych piosenek. Ale do rzeczy. Dlaczego ich dalej kocham, pomimo to? Bo początek mieli jak wejście smoka. Po prostu mnie zabili. Wybornym, nieco nieokrzesanych debiutem, potem gigaprzebojowym drugim krążkiem. Na Holy Bible przeszli sami siebie, po prostu nie do wiary, że stworzyli takie cudo. Płyta epatująca smutkiem, jakąś wściekłością, jakąś złością. Po prostu jest to manifest. Ich silnie lewicowe poglądy nie do końca podzielam, ale zupełnie rozumiem intencje muzyków i fakt, że swoją muzyką chcą coś zmienić w mentalności ludzi, ża wychodzą z założeia, że muzyka ma zmieniać nie tylko samopoczucie. Przyznam się, ża tak dobrych tekstów jakie wychodzą spod pióra MSP nie najduję nigdzie, robią ogromne wrażenie. Są świetne. Nie wiem, czy przypadkiem nie moje ulubione. Choć oczywiście nie ma tu zbytniego optymizmu. Holy bible to rozliczenie z ludzką nienawiścią, ze ślepą wiarą w dogmaty, z fundamentalizmem, totalitaryzmem, głupotą i uzależnieniami niszczącymi relacje międzyludzkie. Płyta nie ma takiej mocnej przebojowości jak Gold Against the Soul, ale siłą jest dosadność, energia, wpaniałe emocje, świetne aranżacje, bardzo ziwny klimat. Zresztą to wszystko jest przesiąknięte jakimś dziwnym klimatem, jakąś duszną atmosferą. Płyta doskonała, świeża, autentyczna, czysta w przekazie i bardzo charakterystyczna, bardzo zimna, na ierwszy rzut ucha nieco nieprzyjazna i szortka. Nie dla fanów muzyki spod znaku smyczków i slodyczy, jaka potem permanentnie się pojawiała.


- IfWhiteAmericaToldTheTruthForOneDayIt'sWorldWouldFallApart
- Die in the Summertime
- Yes

Post: #247

1. Live - Throwing Copper (1994)



Throwing Coppper jest płytą nadzwyczajną w swiej zwyczajności. Robi na mnie wrażenie każdego dnia, gdy tylko puszczam sobie i slucham. Niezwykłość tego wydawnictwa jest łatwa do zrozumienia dla człowieka, który zna charakterystykę muzyki, jaką kocham. Przede wszystkim musi być znakomita melodia. A tu każda pieśń zaopatrzona jest w ultrachwytliwe melodie. Nie jakieś tam fajne, nie ciekawe, nie intrygujące, tylko genialne. Po drugie każda piosenka przesiąknięta jest żywymi emocjami, jakąś złością, furią, smutkiem, łkaniem, czasem radością. Uczucia są tu odczuwalne namacalnie. Po trzecie płyta jest pełna ciekawych zabiegów aranżacyjnych, nie jest li tylko zbiorem piosenek. Bo przecież, gdy postawi się obok siebie Iris, Lighting Crashes, T.B.D., Pillar of Davidson czy White Discusion. To każda z nich jest inna, jest piekna na inny sposób. Ed Kowalczyk lubuje się w budowaniu napięcia, Lighting Crashes na przykład to typowy ich schemat. Zaczyna się delikatnie, z każdą sekundą coraz mocniej i coraz bardziej emocjonalnie, by eksplodować na końcu. Oczywiście zaknięcie piosenki to ponowne wyciszenie. No a White Discusion to najwybitniejsza ich piosenka, dzieje się tu tak dużo, że aż nie da się tego ogarnąć. Po czwarte - świetne teksty, o prostych rzeczach, o ludzkich dramatach, uzależnieniach, problemach w poetycki i niebanalny sposób. Po piąte genialna świeżość, świetny głoś Eda, trochę jak Michale Stipe, trochę jak Eddie Vedder. Z resztą tak można by było ulukować stylistycznie ten zespół. Szkoda, że tak szybko to wszystko zgasło. Bo nigdy potem nie zabłysnęli tak mocno. Arcydzieło, nie kapiące złotem i ornamentami a subtelną, niedrogą biżuterią. Które w Polsce pomimo poskich korzeni wokalisty furory nie zrobiła. Ja ją kocham, jest na wskroś moja.


- White, Discussion
- Iris
- Lightning Crashes

Dziękuje Wam wszystkim za cudowne komentarze, za zainteresowanie, za słuchanie. Jesteście naprawdę kapitalni! Dzięki!

Post: #248

No tak, pamiętam jak wielokrotnie wzdychałeś do tego nagrania Nie jest to absolutnie żadne zaskoczenie, ale też dziwi mnie, że nie nazywasz tego LP kamieniem milowym. W końcu tak objawiła się punkowa rewolucja MSP, którzy album wcześniej zdawali się już na dobre zaprzyjaźnić z radiowymi playlistami. Tutaj znów był bunt, jak na debiucie, ale podany w bardziej artystyczny sposób. Gdyby nie późniejsze wydarzenia, kto wie, może kontynuowaliby ten trend.

dziobaseczek napisał(a):Płyta epatująca sutkiem

Tak, niejeden biustonosz trafiał podczas koncertów na scenę

Post: #249

saferłel napisał(a):Tak, niejeden biustonosz trafiał podczas koncertów na scenę

o Boże! Ale wyszło!

Post: #250

dziobaseczek napisał(a):Lightning Crashes

Przypomnę nieśmiało że umieściłem to nagranie na 5. miejscu swojego podsumowania utworów Teraz raduję się pysznie.
A płyty oczywiście nie słuchałem. Słuchałem ich późniejszych, a do "Throwing..." zawsze było za daleko.

dziobaseczek napisał(a):2. Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994)

Też w całości nie znam, a to przecież z czasów gdy byli strawni.

Post: #251

thestranglers napisał(a):Też w całości nie znam, a to przecież z czasów gdy byli strawni.

wiesz, oni są strawni cały czas, ale chyba już za bardzo.

thestranglers napisał(a):Słuchałem ich późniejszych, a do "Throwing..." zawsze było za daleko.

szkoda czasu na późniejsze,

thestranglers napisał(a):A płyty oczywiście nie słuchałem.

to już wiesz co będziesz dzis robił po obiedzie

Post: #252

Jak wspaniale czytać takie muzyczne opowieści! Tak bogate językowo, tak ładną polszczyzną pisane, tak pełne emocji! Nawet jeśli większości z tych płyt nie znam w całości, a tylko we fragmentach. Trzeba będzie ponadrabiać... Kiedyś... Mam nadzieję, że stopniowo jakoś się uda...
Jak wspomniałem wcześniej - nie odzywałem się, ale byłem na bieżąco, czytałem i przeżywałem.
Dziękuję.

Post: #253

To ja ze swej strony dziękuję serdecznie za Twój Top, Marcin.
Miejscami to był to top każdego z nas, myślę że podpiszemy się pod tym wszyscy.
A jako że każdy z nas ma jednak swoje "prywatne" ukochane płyty to i potrafimy się pięknie różnić.
I teraz szczerze przyznam, że z nieco większą śmiałością mógłbym pomyśleć o liście moich płyt życia. Podobno taki top układa się łatwiej od zestawienia utworów wszech czasów, więc może za jakiś czas i mi się ta sztuka uda. Tym bardziej że zostało sporo płyt, o których szerzej na naszym Forum nie pisaliśmy, a które zasługują na wspomnienie o nich, tak myślę

Post: #254

ku3a napisał(a):nie odzywałem się, ale byłem na bieżąco, czytałem i przeżywałem

bardzo Ci dziękuję

thestranglers napisał(a):Podobno taki top układa się łatwiej od zestawienia utworów wszech czasów, więc może za jakiś czas i mi się ta sztuka uda

nie tylko podobno, ja topu piosenek nie ułożę nigdy, to niewykonalne!

thestranglers napisał(a):To ja ze swej strony dziękuję serdecznie za Twój Top, Marcin.

to ja Wa dziękuję, starałem się, by miało to ręce i nogi i byście mieli trochę radości. Bez Was tego topu by po prostu nie było. Czekam na analogiczne Wasze!

Post: #255

ja również dziękuję za top rozstrzygnięcie nie po mojej myśli, ale to nie mój top -- i tak było świetnie, zdążyłem poznać już kilkadziesiąt płyt stąd
do listy dopisuję teraz top 2 z podwyższonym priorytetem

jak odsłucham już wszystko, zdam relację w tym temacie co mi się podobało, a co niekoniecznie

Post: #256

Ja również będę sukcesywnie przesłuchiwać płyty stąd i wtedy napiszę coś więcej
Jak na razie mogę powiedzieć że mój rocznik rządzi

Post: #257

Dzięki wielkie za rewelacyjny top I spore zaskoczenie na koniec, ale jakże przyjemne! To również dla mnie bardzo ważny album, zarówno muzycznie jak i tekstowo. Przy czym nie zgodzę się że szkoda czasu na późniejsze, bo następny "Secret Samadhi" uważam za równie rewelacyjny, ale potem faktycznie równia pochyła...
Zresztą czołówka generalnie mocno w moim stylu: pozycje 3, 4, 9, 11, 12, 13, 14 i 15 to również ważne dla mnie płyty

Post: #258

dziobaseczek napisał(a):7. Suede - Dog Man Star (1994)

dziobaseczek napisał(a):5. Blur - Blur (1997)

wiedziałem, że to będzie! Super. Ale wolę Parklife i Rubbish, jestem znanym popowcem.

dziobaseczek napisał(a):4. Radiohead - OK Computer (1997)

Bardzo lubię. Ale wolę Bends

dziobaseczek napisał(a):2. Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994)

brawo!
Wstyd jak beret - numeru jeden nie znam. Ani wykonawcy, ani płyty.

Post: #259

(13.09.2012 03:14 PM)dziobaseczek napisał(a):  wiesz, oni są strawni cały czas, ale chyba już za bardzo.

Dobrze powiedziane

Dla mnie to też była ciekawa wędrówka, fajnie się też rozmawiało o topie "na backstage'u" Jako wytrwały czytelnik Best of Dziobaseczek nie byłem aż tak zaskoczony wieloma wyborami, trochę się dziwię, że nikt (?) nie typował Maniców wysoko. Że sporo z tych płyt znajdzie się u mnie w odtwarzaczu, to chyba łatwo się domyślić.

Sam się chyba trochę zainspiruję i też zrobię jakiś cykl o ważnych muzycznych momentach mojego życia i ich soundtrackach (czasem płytach, czasem utworach). Bez lokat, za to chronologicznie. Mam nadzieję, że pomysł mi się skrystalizuje i kogoś to zaciekawi. Będę się starał

Post: #260

Kordian napisał(a):Mam nadzieję, że pomysł mi się skrystalizuje i kogoś to zaciekawi. Będę się stara

mnie na pewno zaciekawi, możesz być pewien.

p.u.r.h. napisał(a):Dzięki wielkie za rewelacyjny top

Art. Brut. napisał(a):Jak na razie mogę powiedzieć że mój rocznik rządzi

thestranglers napisał(a):To ja ze swej strony dziękuję serdecznie za Twój Top, Marcin

ku3a napisał(a):ak wspaniale czytać takie muzyczne opowieści!

jeszcze raz bardzo, bardzo, bardzo Wam dziękuję. To bardzo miłe, że ktoś docenia ten wkład włożony w wychwalanie wielkich dzieł jakie sprawiły mi tyle radości. Za jakiś czas będzie top polskich płyt.