Post: #109

#26 WOJTEK...

Nie takim tekstem chciałem zaczynać ten rok...
Miało być podsumowanie roku na wesoło, ale muszę to odłożyć na za czas jakiś.
Bo dziś źle bym się czuł w luźnej konwencji.

---

2 stycznia nad ranem odszedł Wojtek Bąkowicz, jedna z najbardziej pozytywnych postaci polskiej piłki w ostatnich latach i jeden z najfajniejszych ludzi, które w życiu poznałem.

Mieszkaliśmy 40 kilometrów od siebie, ale to nie geograficzna bliskość sprawiła, że nasze drogi się przecięły. Choć ten świat jest bardzo mały i znałem z piłkarskiego szlaku jego Tatę i Brata.

Kilka lat temu, po odejściu z piłki szukałem nowego pomysłu na siebie. Bo piłka jest narkotykiem, bez którego nie da się żyć. Może dlatego tak dobrze się z Wojtkiem dogadywaliśmy, bo on rozumiał to jak mało kto.

Po rocznym detoksie zdecydowałem się założyć na Fb stronę poświęconą temu, co w tamtym czasie namiętnie robiłem, czyli rowerowym wyprawom na mecze niższych lig. Wrzucanie relacji, okraszone specyficznym humorem, niekiedy żartami, na jakie w tamtym czasie niekoniecznie mogłem pozwolić sobie pod imienienem i nazwiskiem.
Coś, co początkowo miało być tylko przestrzenią dla relacji ze starymi znajomymi z piłkarskiego szlaku, odskocznią ale i napędem do dalszego działania, w pewnym momencie rozhulało się nadspodziewanie dobrze, choć nigdy nie dbałem o promocję.

Któregoś dnia Wojtek napisał do mnie, czy zgodziłbym się udzielić mu wywiadu dla portalu, w którym pracuje. Nie znaliśmy się wcześniej, choć już kojarzyłem jego działalność.

Umówiliśmy się na telefon. Kilka razy po drodze próbowałem go odwieść od tego pomysłu, bo wywiady powinno się przeprowadzać z ciekawymi ludźmi, a ja się za takiego nie uważam. Nieskutecznie.
Zaproponowałem, że do niego przyjadę, ale wszystkie wywiady robił dotychczas telefonicznie, nie chciał tego zmieniać, miał już swój system pracy.

Dziwne to jest uczucie. Nie znasz kogoś, nigdy nie widzieliście się na żywo, a po kilku minutach rozmowy telefonicznej kompletnie nie czujesz żadnej bariery.
Otwierasz się. Nie wiesz, kiedy minęła godzina rozmowy, czasem dwie.

W autoryzacji wyrzuciłem jedno zdanie, jedno dodałem. Potem dzwoniliśmy i pisaliśmy do siebie regularnie. Czasami raz w miesiącu, czasem częściej, czasem rzadziej.
Zaskakiwało mnie, że interesuje go to, co myślę o tym czy o tamtym.
Zawstydzał mnie swoją wiedzą. Podziwiałem w nim najbardziej to, że jego pasja dotyczyła całej polskiej piłki, nie tylko wybranych klubów czy tematów. Wiedział tyle samo o Legii co o Niecieczy.

Zaglądam w skrzynkę, jeszcze w maju wysyłałem mu zdjęcia z mistrzowskiej fety Rakowa. Ostatnia wiadomość z 22 grudnia, w odpowiedzi na złożone przez niego życzenia...

---

O Wojtku pierwszy raz usłyszałem, gdy wziął w udział w wyzwaniu Zbigniewa Bońka. Ówczesny prezes PZPN nagrał film, w którym zrobił 50 żonglerek piłką, ludzie odpowiadali na to swoimi próbami. Czasami to wyzwanie modyfikowali, żeby nie było za łatwo.
Świat pierwszy raz zobaczył chłopca, który 50 razy podbija piłkę kulą, przy pomocy której się porusza. Przyjechał TVN, Krychowiak zaprosił go na mecz reprezentacji do swojej loży.
Sam mi później powiedział, że to był moment, który go ośmielił do publicznych występów i dał mu wiarę, żeby walczyć o swoje marzenia.

A to, oprócz zdrowia, miał od początku tylko jedno.
Dziennikarstwo.
A miał naprawdę dobre pióro.

Cieszę się, że przyszło mu żyć w czasach, gdy to wszystko jest duże prostsze, gdy można zaistnieć w tym świecie nie wychodząc z domu.

Cieszę się, że trafił na ludzi, którzy pozwolili mu zaistnieć. Choć już słyszę, jak Wojtek karci mnie za słowo "pozwolili".

Bo o jedno dbał szczególnie.
Nie chciał, by ludzie oceniali go przez pryzmat niepełnosprawności, nie chciał żadnej taryfy ulgowej, chciał być wszędzie traktowany jak pełnoprawny dziennikarz.
Był bardzo wyczulony na wszelkie oznaki litości.

Więc lepszym słowem będzie "umożliwili". A najlepszym - "wyrozumiałość" i czekanie na niego, gdy nie mógł pracować.

Cieszę się, że na koniec trafił do Goal.pl, bo mam wrażenie, że tę redakcję dziś tworzą nie tylko bardzo dobrzy dziennikarze, ale też fajni ludzie. Dla mnie to chyba obecnie najlepsze piłkarskie miejsce w polskim internecie.

--

Nigdy mu chyba tego nie powiedziałem, ale ja nikomu innemu bym tamtego wywiadu nigdy nie udzielił. Nie zależało mi na rozgłosie, przede wszystkim jednak nie chciałem się ujawniać. Taką przyjąłem koncepcję, by nigdy w swoich wpisach nie podawać danych wrażliwych, by na zdjęciach nie pokazywać swojej twarzy. Kto miał wiedzieć, ten wiedział kim jestem.
Jemu jednak nie mogłem odmówić.

Nigdy nie rozmawialiśmy o jego chorobie.
Kiedyś przypadkiem spotkałem na mieście jego Tatę. Początkowo dziwna to była rozmowa - kojarzyliśmy się "z piłki", ale on nie miał świadomości, że mam teraz kontakt z jego synem. Szybko jednak zorientował się, że nie jestem przypadkowym gościem, który z ciekawości wypytuje o Wojtka.

Miał świetną rodzinę. Kochających rodziców, Babcię o której bardzo często wspominał i brata bliźniaka, który od kilku lat gra w piłkę na poziomie III i IV ligi. Dopóki zdrowie pozwalało, Wojtek regularnie jeździł na jego mecze i zdawał z nich relacje.

Wojtek od urodzenia żył z wyrokiem śmierci.
Dysplazja włóknisto - kostna, na którą cierpi około 200 ludzi w Polsce.
Wiedziałem, że ta wiadomość kiedyś nadejdzie, ale jednak nie da się na nią w pełni przygotować.
Szczególnie, że choć w poprzednim roku coraz częściej znikał na dłuższy czas, to zawsze wracał pełen werwy.
Ostatniej jesieni z naprawdę dużym impetem - zrobił duże wywiady z trenerami Korony Kielce, Warty Poznań czy Stali Mielec.
To wszystko wlewało w serce nadzieję, że wciąż dużo przed nim.

W imponujący sposób szedł przez życie, mimo wszystkich przeciwności. Zdał maturę, zaczął studia.

Ze względu na prywatną relację chyba nie do końca dostrzegałem, jak bardzo Wojtek stał się popularny. Widziałem, że jest bardzo ceniony i lubiany w środowisku piłkarskim, ale to jednak jest nisza, twiterowa bańka.

Jednak gdy wczoraj zobaczyłem, że o jego śmierci informują wszystkie sportowe portale, że kondolencje składają Zbigniew Boniek czy oficjalny profil Ekstraklasy...
Oczy się zaszkliły...

Pewnie znów się zaszklą jutro, na pogrzebie.

Wycisnąłeś Chłopaku z tego czasu, który tu miałeś, wszystko, co mogłeś.
Nie zdawałeś sobie sprawy, ile sił swoją postawą i determinacją dawałeś innym.

To był zaszczyt Cię znać.

---

Ostatni wpis Wojtka na Twitterze z 31 grudnia łamie serce...

"To mogło być podsumowanie 2023 roku, ale nie musiało. A nie musiało być z prostej przyczyny - byłoby nudne jak flaki z olejem.
Jednakże to dobry moment na podziękowania. Tak, między innymi Tobie. Dziękuję Ci z całego serduszka za wszystkie słowa wsparcia. Niby to tylko słowa, ale potrafią działać cuda.
Tym bardziej że było - i w sumie nadal jest - ciężko. Niemniej jednak widząc, jaki odzew budzi tu moja aktywność - naprawdę nie wiem, jak mam za to dziękować.

Życie jest, jakie jest. Może i mam pecha od poczęcia. Ale za to ogrom szczęścia do ludzi.

Ten rok to też dla mnie dowód na to, że można się rozwijać nie tyle nie wychodząc z domu, co nie wstając z łóżka. Co prawda sam sobie troszkę przeczę, bo zawsze uważałem, że dziennikarstwo to przede wszystkim wyjście do ludzi, a wywiad w cztery oczy nie zastąpi telefonicznego. Podobnie relacja z meczu - sprzed telewizora to nie to samo, co z trybuny prasowej.

Ale jest, jak jest... trzeba działać, jeśli tylko ma się okazję. I chęci...

Zdrowego (przede wszystkim) i Wesołego Nowego Roku dla wszystkich bez wyjątku!

Ostatni artykuł Wojtka na goal.pl z 21 grudnia:
https://www.goal.pl/ekstraklasa/absurdy-...straklasy/

Piękne pożegnanie piórem Kuby Olkiewicza:
https://www.goal.pl/ekstraklasa/wojciech...aja-swiat/


(Jeśli ktoś jest zainteresowany tamtym wywiadem, niech się odezwie na pw, podam link).