Post: #144

Koniec końców, po pierwszych zachwytach, odczucia mam jednak podobne, co przy Gentle Giant. W muzyce King Crimson odnalazłem wprawdzie więcej znakomitości, utworów, które mnie powaliły, ale nie da się ukryć, że ta dyskografia pełna jest też zarówno ekstremalnego nudziarstwa, jak i przesadzonej awangardy. I co chyba zasmuciło mnie najbardziej - w późniejszych latach również powtarzalności. Przechodząc z płyty na płytę przestałem w pewnym momencie odczuwać jakiś progres, zespół jak gdyby stanął w miejscu.

Nie odnalazłem też albumu idealnego, kilka było blisko, ale znowuż - prędzej, czy później kapela zawsze sięgnąć musi po 8-minutowe badziewie, którego nie powstydziłoby się nawet Archive. Przez kilka minut nie dzieje się zupełnie nic. No a czasem na opak, dzieje się tak wiele, że ciężko czerpać z tego jakąkolwiek przyjemność. Bywały utwory, które przewijałem, bo nie byłem w stanie już znieść tego harmidru. A i tak nadal uważam je za lepsze, niż te przesadnie minimalistyczne.

Przez to też... ciężko mi uznać, że było warto. Na początku było fajnie, ale im dalej w las, tym bardziej zaczynały mi przeszkadzać te dwie skrajności. Ostatecznie biorą one chyba górę nad tym, co stonowane i wypośrodkowane, co sprawia, że jednak nie mam w tej muzyce już czego szukać. Moje top 10 jest cudowne i cieszy, że znajdują się w nim piosenki długie i jeszcze dłuższe, ale patrząc na całość, zbyt często sięgałem po ocenę 2/10, by móc komukolwiek polecić tak dokładne zapoznawanie się z King Crimson.