Post: #23

Yes - Magnification [2001]

Co prawda, ta płyta jest wzorem, jak powinno się robić płyty zespołu rockowego z orkiestrą (jest jeszcze kilka takich przypadków, może napiszę innym razem) i po tym, jak wkurzył mnie album S&M (który był dla mnie właśnie przykładem jak nie robić płyt zespołu rockowego z orkiestrą), to ta mi się bardzo podobała i nadal ma swoje magiczne momenty, to jednak z kilku powodów nie weszła do Top 50. Powody jakie mi przychodzą na myśl są takie, że zasadniczo nie jestem jakimś wielkim fanem zespołu i pewne wady jego muzyki, choć tutaj nieco złagodzone, nadal się pojawiają, dwa że może już nieco wyszedłem ze słuchania progresywnego rocka. Pozostałe powody (np. momentami nuda) wynikają raczej z tych dwóch podstawowych już wymienionych. Także - polecam, lubię, ale nie aż tak żeby lubić bardzo, czy bardzo bardzo.

Leonard Cohen – Ten New Songs [2001]

Ładne, ale w sumie trochę nudne. Czy też raczej: jak się słyszało inne albumy Cohena, no to ten jest ich idealną "składanką", jest też chyba najbardziej przystępny. Ale jak się słyszało chociażby jego ostatni album wydany za życia, to ten już takiego wrażenia nie robi, jest nieco za bardzo wygładzony, upopiony można rzec.

OutKast - Speakerboxxx/The Love Below [2003]

Wtedy nie była to jeszcze za bardzo moja muzyka (albo nawet w ogóle nie moja), obecnie bardziej, ale album jest za długi i to mi przeszkadza w słuchaniu. Pojedyncze piosenki wyrwane z kontekstu owszem, ale całościowo to odpadam. Czyli mi taka forma, wydania 2 albumów solowych pod szyldem zespołowym jako album podwójny, ostatecznie w tym przypadku jednak nie przekonuje.

Wkrótce należy się spodziewać sporej liczby odrzutów: mam już 41 płyt w potencjalnym Top50, a zostało do przesłuchania jeszcze 37 kolejnych. Nijak w Top50 się to nie zmieści .