Post: #34

5 Let's Talk — Running All Night

Pogadajmy. Trudno o gorszą nazwę dla zespołu muzycznego. Cóż. Aby zrozumieć, skąd ta inwencja - należy zanurzyć się w dźwięki Running All Night. Tu potrzebna jest długa rozmowa. Trzeba podjęć dyskusję – kto potrafił wypuścić do piosenki jawnie popowej tak niecodzienny wokal o tak niekomercyjnym potencjale, kto podjął decyzję, by refren składał się właściwie z powtarzanej w gruncie rzeczy upierdliwej melodeklamacji. Dyskutujmy dalej. Zimne, drapiące syntezatory przeplecione saksofonem w sposób odbiegający od słodyczy klasycznej ejtisowej maniery. Refren drugi raz jest taki sam – różni się od pierwszego tym, że kobiecy pierwiastek (z reguły w tej ekipie będący kluczowym) jest łatwiej dostrzegalny. I na tym koniec. Żadnej solówki i przejściówki. Nic. O czym tu gadać? Co powoduje zatem, że ten utwór uznaję za jeden z najpiękniejszych ostatnich lat? Nie wiem – być może są to wszystkie wymienione wyżej wady, które w rękach szaleńca stają się zaletami.

4 Thought Beings - Stay

Thought Beings to tak naprawdę ekipa, która skorzystała z wehikułu czasu i ktoś włączył przycisk z napisem - przesuń o 35 lat do przodu – tak pisałem rok temu. Zdanie to potrzymuję. Przy czym w tym roku Stay przetwarza tę tezę i stawia ją w nowym świetle i w nowej szacie. Ciekawe jest to, że Stay zaczyna się niemalże identycznie jak Hell or High Water. Jest to podobieństwo wręcz przeszkadzające. Można też stwierdzić per saldo po bardzo niedbałym przesłuchaniu o bu kompozycji. Tymczasem mamy do czynienia z nieco innym podejściem do kompozycji. Hell or High Water jest utrzymany w klimacie Italo Disco, może gdzieś we wrażliwości Howarda Jonesa. Stay jest śpiewane przez głos kobiecy – bardzo kobiecy. Jest to utwór bardziej wyrafinowany, stonowany, bardziej utrzymany w klimacie krzyżówki popu spod znaku Sandry i klasycznego Dream Popu. Tak czy siak Thought Beings to zjawisko niepowtarzalne i godne ciągłej obserwacji – bo ciągle ewoluujące.

3 The Modern Strangers - Parallel

The Modern Strangers to kolejny niedoceniony band, który nie pozwala mi spać spokojnie. W ubiegłym roku powali mnie fantastycznym kawałkiem Red Strip Lights. Parallel jest inny – kojący, delikatny, wyluzowujący, wyciszający, uspokajający. Nie kipi już frywolnością, nie zachęca do zboczenia w inne strony niż prosto. Tu jest prawie jak w Chicago – harmonia podobna do tej, do jakiej przyzwyczaił nas Peter Cettera. Nie ma tu miejsca na wytryski aranżacyjne, Nikt po przesłuchaniu tej piosenki nie okrzyknie The Modern Strangers wielka nadzieją, ponieważ jest to piosenka genialna w swoim mimimaliżmie popowym. I oczywiście znak rozpoznawczy stale obecny – nieopisanie piękna melodia.

2 Harper Finn – Conversations (With The Moon)

Dyskusja z Księżycem – to pewna przenośnia. Sądzę, że pokłady jej znaczenia mają także podtekst prywatny. Być może coś nam Harper chce przekazać podświadomie, o jakie konwersacje mu chodzi. Harper jest podobny nawet wizualnie do Tego Finna. Czy Conversations jest nowym Do’t Dream it’s over? Kto wie. Piosenka ma podobny ładunek emocjonalny, jakościowo prezentuje się równie dobrze, ma w sobie należytą dramaturgię, ma w sobie przestrzeń, lekkość, piękną melodię. Harper za klawiaturą pianina zamienia się w niczym nieogarnionego geniusza i szaleńca. Mam takie wrażenie, że mama musiała mieć poród na fortepianie, bo konstrukcje melodyczne i łatwość budowania niebanalnych aranżacji za pomocą tego urządzenia sprawiają piorunujące wrażenie. Patrząc na elastyczność form i dotychczasowe spektrum kolaboracji – stwierdzam, że niedaleko spadło jabłko od jabłoni.

Utwór Roku 2019
White Lies - Finish Line

White Lies od wielu lat mnie zachwyca niepojętą łatwość w balansowaniu tego co jest w mojej muzyce ukochane. Finish Line to opus magnum tego, co w nich cenię najmocniej. Takiego zestawienia brzmień gitarowych i elektronicznych, muzyki żywej z wytwarzaną – nie słyszałem dawno. Piosenka jest oczywiście przepiękna. Gitarowa sekcja momentami chodzi w sposób niebywale sprawny, solówka mi przypomina coś – nie pamiętam co to jest. Mam na końcu języka. Sądzę, że to jest tak genialne, że podejrzewam plagiat
Oczywiście jest to pieśń, która nie wkurwia. Jest raczej nośnikiem i podkładem do refleksji różnej natury, brzmi na pozór konwencjonalnie. Jest oczywiście jak przystało na White Lies podniosła , przepiękna i wzruszająca. Dla takich piosenek warto żyć.

Miłego roku 2020