Post: #61

13) Nie wiem jakim mianem określa się taką muzykę, więc musiałem wesprzeć się pomocą i wychodzi na to, że jest to indie rock/pop. Niech będzie chociaż dla mnie zalatuje tu nawet punkiem. I w moim odczuciu (bo raczej takiej muzy nie słucham) na początku było naprawdę z mocnej tuby lecz z biegiem piosenek było wyraźnie gorzej. Na szczęście końcowy akcent, do tego tytułowy lekko odbiór całości poprawił.
10) Ciekawie się zaczyna od melodii, która wydaje mi się tak znajoma, że…
I to wrażenie, później wcale mnie nie opuszcza, i nie dziwota, bo to są fortepianowe przeróbki czyichś piosenek. Dobrze że nie dźwigam na sobie ciężaru poprzednich trzynastu(!) części tej epopei, bo zwyczajnie bym nią… no nie będę się wyrażał. A tak jest to muzyka lekka łatwa i nawet przyjemna, a do tego aranżacyjnie nieskomplikowana, może dlatego właśnie, że to tylko fortepian gra.
19) W tej muzyce prawie nic mi się nie zgadza! Bo i brak melodii popowych, które sam uważam za chwytliwe i brak ciekawych tekstów, i wreszcie brak przebojów typu „Motyle i ćmy” (chociaż akurat mix tej znalazł się na niej, a jakże). Nawet najsilniejszy punkt albumu czyli wokal Marty w wielu utworach pasuje jak no wiecie sami co? A najlepsze są utwory z wersji deluxe, pewnie dlatego że stylistycznie są mi bliższe.
6) Dopiero niedawno dowiedziałem się że to kolejny projekt naszego niby krajana Jacka White'a i to chyba dobrze, że od razu nie poznałem ani tego wokalu, ani charakterystycznej gitary? Najpewniej dlatego że w tej formie muzycznej sięga on po bardziej tradycyjne dźwięki i struktury muzyczne, a może po prostu już jestem głuchy? I jęsli chodzi o całość to są tu killery, ale też niestety słabe momenty...
11) Taki folk trochę unowocześniony dźwiękami mandoliny i właśnie dowiedziałem się że zespół tworzy rodzeństwo i do tego są to dzieci lidera Elektrycznych Gitar. Toż to nepotyzm w czystej postaci. Tyle że ten rodzaj kumoterstwa jakimś dziwnym trafem w ogóle mi nie przeszkadza. A w przeciwieństwie do wcześniej słuchanej płyty, tutaj z każdym utworem było coraz lepiej, aż apogeum przypadło tuż za połówką. I jeszcze jedno po tej muzyce mogę stwierdzić, że niedaleko pada jabłko od jabłoni, ponieważ dzieciaki zachowały w swych piosenkach delikatność i wrażliwość ojca…
4) Niczego odkrywczego w tej muzyce nie znalazłem i pewnie dla wielu (dla mnie również) to wcale nie jest zarzut! Klimaty które od lat tworzy były członek grupy Yes, przenoszą nas w miejsca, w których z całą pewnością chcielibyśmy się znaleźć. Na najnowszym albumie może tylko zabrakło mi ewidentnych przebojów, bo poza tym jest naprawdę wysoki poziom…
1) Takie lekkie granie i śpiewanie o dziwo porusza mą wrażliwą duszę! A to że lubię Jacka wiadome jest od dawien dawna, a że do tego nagrał naprawdę spójną płytę, to ta od samego początku ujęła mnie za serce. Idealna muzyka na dyskoteki, takie które sam bym chętnie odwiedzał.
21) A to jest chyba rock, chociaż taki rodzaj ekspresji nie pozwala mi tak sądzić o muzyce zespołu. Widzę tu wiele podobieństw do Cigarettes after Sex (najbardziej przez podkreślanie basu), jednak HTRK są bardziej eksperymentalni aranżacyjnie, w sensie takim że próbują łamać melodie gdy już się wydaje, że ta zaczyna pięknie się rozwijać. Tylko że słuchając tegoż albumu dłużej staje się on dosyć nużący i dlatego sądzę, że ciężko będzie namówić mnie do powrotu na tenże "krążek".
20) To jest bardziej muzyka ilustracyjna wg. mego uznania, ale dostrzegam w niej walory artystyczne. Pewnie jeśli chodzi o harmonię, to wszystko się zgadza, wokal też niczego sobie, melodie (niekiedy) gdzieś tam w tle płyną… I tylko te jazzowe instrumentarium, a raczej „połamane” dźwięki w ich wykonaniu sprawiają wrażenie kompletnego bałaganu?
Stare albumy zaznaczone kursywą otrzymały nowe życie dzięki kolejnym odsłuchom.

1. Jack Savoretti – Singing to Strangers [8* +>Candlelight; ->Singing to Strangers (interlude)]
2. Metric – Art of Doubt
3. Brass Against – Brass Against
4. Jon Anderson – 1000 Hands: Chapter One [7* +>I Found Myself; ->1000 Hands (Come Up)]
5. Lao Che – Wiedza o społeczeństwie
6. the Raconteurs – Help Us Stranger [7* +>Now that You’re Gone; ->What’s Yours Is Mine]
7. the Cranberries – In the End
8. Suede – The Blue Hour
9. the Dumplings – Raj
10. the Theorist – Piano Covers, Vol. 14 [6* +>Jenny of Oldstones; ->The Night We Met]
11. Kwiat Jabłoni – Niemożliwe [6* +>Kto powie mi jak; ->Wodymidaj intro]
12. Riverside – Wasteland
13. Young the Giant – Mirror Master [6* +>Simplify; ->Oblivion]
14. Dido – Still on My Mind
15. Roosevelt – Young Romance
16. Daria Zawiałow – Helsinki
17. Sorry Boys – Miłość
18. Mazolewski / Porter – Philosophia
19. Sarsa – Zakryj [5* +>Heal Me; ->Intro zanim]
20. Bonnie 'Prince' Billy, Bryce Dessner & Eighth Blackbird – When We Are Inhuman [5* +>New Partner; ->Banks of Red Roses]
21. HTRK – Venus in Leo [5* +>Into the Drama; ->New Year’s Day]

I oczywiście dzisiaj nie zdołam zaprezentować finału września, a więc ten przekładam na jutro o tej samej porze, chyba że ktoś potrzebuje jeszcze więcej czasu?