Tym razem Lana del Ray zaszalała na dobre, te dziewięć minut niemal gwarantuje jej totalny szlaban na jakimkolwiek ramówkę radiową czy też telewizyjną. Oto jednak Lana dziś już zupełnie nie zabiega, bo stała się raczej królową alternatywnej muzyki niezależnej, co wyraźnie można zaobserwować w pochlebnych recenzjach w najważniejszych tytułach branżowych na świecie. Co zaś się tyczy samej „Venice Bitch”, czyli drugiego singla z nadchodzącego wielkimi krokami nowego albumu „Norman Fucking Rockwell” to jest to pasjonująca i instygująca opowieść ubrana w równie niesamowitą szatę muzyczną. Z jednej strony piosenka przynosi nam dobrze znaną i charakterystyczną dla twórczości Lany rozmarzoną i sentymentalną opowieść o życiu, miłości, rozstaniu, nadziej oraz całej masie uczuć, które się z nimi wiążą. Nikt tak ładnie jak Lana nie połączy w swoich słowach kalifornijskiej plaży i filmów romantycznych drugiej kategorii, aby za chwilę skontrastować to Normanem Rockwell’em. Z drugiej muzycznej perspektywy to dosyć nietypowa dla twórczości Lany piosenka. Pulsująca cały czas delikatna gitara nadaje piosence specyficzny i jednoznacznie osadzony klimat, a dokoła dzieją się naprawdę dzikie i niesamowite rzeczy, takie jak długie gitarowe popisy, z pogranicza twórczości Kevina Parkera i Jacka White’a. Raz błądzimy po gitarowo elektronicznych pętlach, a chwile później słyszymy niekończącą mocno przesterowaną solówkę, ale tutaj naprawdę na wszystko jest mnóstwo czasu.


GRETA VAN FLEET - WHEN THE CURTAIN FALLS

Oj zrobili chłopaki z Grety karierę! W trochę ponad rok od wydania niesamowitego i rozpalającego wyobraźnie singla „Highway Tune” do dziś mówią o nich praktycznie wszyscy. Ja od tych ochów i achów trochę się dystansuję. Oczywiście podobają mi się te dźwięki, ale prawdę mówiąc pomimo tego, że nie spóźniłam się na fenomen „Highway Tune” to jednak liczyłem chyba na trochę więcej. I dokładnie teraz wraz z wydaniem „When The Curtain Falls” jakoś na nowo przekonuję się do tego brzmienia. Na powrót słyszę tutaj luz i dobrą zabawę. Nie da się w tej muzyce uciec od porównań do gigantów lat siedemdziesiątych, ale w końcu czuję tutaj jakąś pieczęć, która bracia Kiszka odcisną na historii gatunku. Może są trochę przesadzeni i za bardzo eksponują swoje chwytliwe zagrywki, ale czy komuś przeszkadza to po latach na „Appetite for Destruction” Gunsów? Pozostaje tylko pytanie na ile jeszcze ich stać? Chyba przekroczyli już poziom zespołów takich jak australijskie Wolfmother, ale do tych największych to jeszcze naprawdę bardzo daleko.