King Crimson THE CONSTRUCKTION OF LIGHT I-II 2000 The ConstruKction of Light
W sumie to trochę paradoks, że z okresu "double trio", które uważam za najlepszy poza latami 1969-1974 w historii zespołu, nie ma żadnego przedstawiciela w zestawieniu, a z płyty która była pierwszym od kilkudziecięciu lat wydawnictwem bez Billa Bruforda (w zespole od 1972, czytałem, jak mocno się zdziwił i zasmucił, kiedy dowiedział się, że już nie jest w King Crimson...) oraz Tony'ego Levina (w KC od 1981) i zasadniczo jest raczej słaba, jednak coś się znalazło.
Tylko "double trio" nagrało w zasadzie jeden album, co prawda świetny, ale jakoś bez konkretnego killera, a poza tym wtedy ta muzyka była dla mnie za trudna, a dodatkowo w 1995 była dużo cięższa konkurencja na rockowym polu niż w 2000. Właściwie to najlepszą płytą tamtego składu nie jest nawet "THRAK", tylko bootleg (potem wydany jako "oficjalny bootleg") "Live in Argentina", czyli płyta koncertowa.
Na "The ConstruKction of Light" denerwuje elektroniczna perkusja Pata Mastelotto, przywodząca na myśl lata 80-te i kolorowe płyty zespołu, a także dziwna, jakaś płaska produkcja. Część numerów jest sztucznie ciężka, przyduszona przez tę produkcję, a część jakaś rozmemłana przez elektroniczne plamy frippertronics, a "Larks' Tongues in Aspic – Part IV" jest zdecydowanie najsłabszym fragmentem skowronkowej pentalogii.
Ale na tle tego wszystkie błyszczy diament w postaci nagrania tytułowego. Na CD jest rozdzielone na 2 ścieżki, ale to właściwie jeden utwór, podzielony na długi intrumentalny wstęp i potem część śpiewaną. Mnie zachwycił od pierwszego usłyszenia w Markomanii, od razu zacząłem głosować na to nagranie, ale nawet nie wiem czy było w zestawie na LPP3 (chociaż wtedy chyba jeszcze % głosów na kartkach był całkiem spory). Oczywiście pierwsze, na co zwróciłem uwagę, to niesamowita polirytmia nagrania: wszystkie tu zdaje się jechać swoim własnym rytmem, żyć swoim własnym życiem, gitary przeplatają się między sobą niczym dwie igły tkające dźwiękową szatę nagrania w zdającym się nie mieć końca jednym długim takcie, perkusja a to zapuszcza galopady pasaży, a to gra w niepoliczalnym metrum (pamiętam że kiedyś udało mi się znaleźć jakimś cudem fragmenty w nagraniu, gdzie trafiałem w akcent równo z werblem, to było jakieś 17/4, ale nie pamiętam dokładnie, zapewne to było kilka taktów jednym metrum, a potem kilka w innym, co całościowo dawało efekt właśnie kilkunastu uderzeń na takt), bas nie jest wcale basem, nie wiadomo czym (a właściwie wiadomo: Trey Guitar oprócz swojego ulubionego Warr guitar gra tu na kolejnym wynalazku, czyli basie Ashbory'ego).
A teraz fragment "muzykologiczny"
: w niektórych opisach płyty tajemniczne słowo "hoketus". Hoketus to właśnie to przeplatanie się głosów, w tym przypadku głównie gitar, stosowane najczęściej w muzyce polifonicznej XIII i XIV wieku, kiedy jeden głos na chwilę "zawisa", pauzuje, a w tę przerwę wdziera się drugi, kontynuując wątek i tak na zmianę. Bardzo trudno dostrzec słuchając nagrań na tym krążku, na czele z tym, kiedy gra która gitara, bo mają zbliżone brzmienie, pewnie w pełni można docenić ten niezwykły dialog dopiero widząc grę Belew i Frippa na żywo, stają się jednym muzycznym ciałem, jak dwa splecione w miłosnym uścisku węże, gdzie trudno dostrzec gdzie jest fragment jednego, a gdzie drugiego.
King Crimson wróciło do zestawu po 26 latach przerwy, łącznie rozciągając swą obecność w nim na 31 lat. I nadal mieli do zaproponowania coś ciekawego, brawa!
Bezustanny Top WszechCzasów I.5
