Post: #1

Bo IPA rządzi.

Manic Street Preachers to specyficzny zespół. W przeciągu swojej obszernej dyskografii na przestrzeni lat zarejestrował, jak na mejnstrimowy rock alternatywny, stosunkowo szeroką paletę barw tego gatunku. Poczynając jako punkowo-glamowo-hardrockowy zespół z osobowością, przy której bledły wszystkie zamorskie Kurty i Layny, przewinął się przez fazę "britpopową" (choć miano to nie przysługiwało Walijczykom, ale za to irlandzkiemu Ash już tak), zgrabnie przeplatając to z punkowymi komunistycznymi hymnami, kończąc na niezwykle chwytliwym pop rocku do RMFów. Wszystko to wyśpiewane z niesamowitym pietyzmem, którym możnaby obdzielić z 5 rockowych zespołów. Ogólnie - kopalnia przebojów.

Zawsze miałem świadomość ich istnienia i przesłuchałem ileś ich tam płyt, ale dopiero w zeszłym roku się "odblokowałem" i naprawdę zanurzyłem w ich twórczości.

Pięćdziesiątka weszła tak "na styk", ładna liczba (pół setki), poniżej której znalazły się już piosenki, które mnie "nie ruszają".

No a pierwsza odsłona już wkrótce.