(22.10.2020 05:28 PM)Dyfeomorfizm napisał(a):  Do przesłuchania trzydziestu dziewięciu piosenek Comy przystępowałem z nieukrywanym lękiem. W moich kręgach (i zapewne nie tylko moich, sądząc po ocenach choćby na RYM) Coma uchodzi za archetyp toporności, a wielbiciele tej formacji utożsamiani są albo ze środowiskiem wychowanych na Trójce konformistów albo gimnazjalnych romantyków. Czy obawy były zasadne? Odpowiem niczym wytrawny ekonomista - to zależy. Największe przeboje grupy (Spadam, Zaprzepaszczone siły wielkiej armii świętych znaków) zdążyły się zestarzeć już w chwili powstania, fraza "przestań wyć, przestań wyć" perfekcyjnie oddaje moje odczucia podczas słuchania Losu, cebuli i krokodylich łez, a Leszek Żukowski trwa dwa i pół raza zbyt długo. Na szczęście Coma od czasu do czasu lubiła poeksperymentować i właśnie owoce tych eksperymentów otrzymały ode mnie punkty. Takie utwory jak Schizofrenia, Transfuzja czy Recykling potrafią zaskoczyć zarówno brzmieniem, jak i swoistą progresją. Oczywiście warunkiem sine qua non posiadania choć odrobiny pozytywnych odczuć jest kompletne ignorowanie tekstów. Gdy usłyszałem coś o "śmierdzących potem aniołach" albo o "dokładności atomowej sekundy globalnej", już wiedziałem, że Roguckiemu można przypisać wszystko, ale na pewno nie liryczną wrażliwość. Coma najprzyjemniej brzmi wtedy, gdy wokal jest najbardziej brudny, a natężenie patosu tak ogromne, że można z czystym sumieniem przyjąć, jakoby utwór powstał celem autoparodii. I choć do twórczości zespołu już raczej nie wrócę, cieszę się, że wziąłem udział w tym topie, gdyż dane mi było dostrzec oblicza Comy różne od ckliwego zawodzenia o galaktycznych podmuchach niszczących cywilizację. Dziękuję zatem i z ekscytacją czekam na wyniki!

Dyfeomorfizm napisał(a):Recykling potrafią zaskoczyć zarówno brzmieniem, jak i swoistą progresją

thestranglers napisał(a):mogę go zaprezentować jako pierwszy

Sundrajta napisał(a):(bo jakaś kara za ten błąd musi być)?